ผู้เฒ่า
สูงร้อยห้าสิบเซ็นคนเห็นขำ
ตัวดำดำหนวดเคราสีเทาถาม
เฒ่าชะแรแก่ชราใครว่างาม
หัวไม่ล้านแต่ตัดเกรียนมิเปลี่ยนทรง
เสื้อผ้าใส่แค่ซักมักไม่เลือก
ปะเป็นเทือกหยิบใส่หลังได้สรง
พุงที่ห้อยย้อยยานขานว่าลง
จะจัดส่งลงประกวดคงชวดชัย
คนเดินดินกินข้าวทุกคราวครั้ง
มิเคยหวังสูงเกินจะเดินไหว
ทุกเรื่องราวร่วมรอยค่อยค่อยไป
และอยู่ใกล้ธรรมะมิละเลย
ร้อยอักษรเรื่องเขียนที่เวียนส่ง
ใจบรรจงจากจิตคิดเฉลย
มิใช่งานเลิศล้ำดั่งคำเปรย
เพียงแค่เอ่ยเรื่องซ้อนที่ซ่อนทรวง
คำกวีมีค่าเกินกว่าคิด
ลิขสิทธิ์เกินไกลกว่าใจหวง
สิ้นลมวายหยุ
หน้าส่วนตัว
776
14
0
