คราวที่รักฉ่ำใจในวันก่อน ถ้อยสุนทรไพเราะเสนาะขวัญ ป้อนคำถามห่วงหาสารพัน แม้นห่างกันเพียงน้อยคอยห่วงใย ดั่งสายฝนพรั่งพรูสู่ผืนหล้า ดับความล้าคราร้อนผ่อนแสงไข ให้ไพรพฤกษ์ร่มเย็นไร้เข็ญใจ มอบธารายิ่งใหญ่แก่ลุ่มดิน คราวที่คลายลายรักเลิกถักสาน ความกันดารคืนแดนแค้นใจสิ้น ถ้อยวจีมีอารมณ์ที่ขมลิ้น ธาราหยุดหลั่งรินระแหงใจ กลายเป็นดินขรุขระขยะสุม ไร้ม่านน้ำมาคลุมบังตาไว้ ใจดวงงามหยามกันไม่พรั่นใคร จากน้ำกลายเป็นไฟกับเชื้อเพลิง
1098
15
0
หน้าส่วนตัว
