เฝ้ารอแล้วรอเล่าเขาไม่รู้ เหมือนนกเขารอคู่เฝ้าคูขัน ยอมจะรอตราบถึงกาลนิรันดร์ แต่สังขารไม่กี่วันก็ล่วงโรย หากตายไปยมพบาลอาจถามไถ่ ตอบอะไรก็ไม่ได้ต้องไห้โหย โอกาศทองของที่ชอบควรกอบโกย แค่หว่านโปรยยิ้มพยักรักก็มา อย่ามัวทำวางเฉยปล่อยเลยล่วง ทิ้งความหวังทั้งปวงไม่ห่วงหา รอคนไกลเขาก็ไปจนลับตา มองคนใกล้ดีกว่าเขายังคอย ปรับสเป็คให้ตรงคงไม่ยาก อย่าเรื่องมากปล่อยเขาให้เหงาหงอย เพราะนับวันเวลาย่อมเหลือน้อย มีเจ้าตุ่ม ติ๋ม ต้อย เลี้ยงไม่ทัน...
1771
5
0
หน้าส่วนตัว
