ปริญญา อินทร์อุดม
วาดโลกนี้สีชมพูอยู่เสมอจนไผลเผลอเชื่อมั่นถึงฝันหาให้โลกนี้พิเศษตามเจตนาแม้รู้ว่าโลกนี้เป็นสีเทาวาดความรักสุขสันต์ในฝันสวยอบอุ่นด้วยคืนวันอันไม่เหงาจึงยอมรับสัมพันธ์อันเป็นเราจนมีลูกมีเต้ามีเหย้าเรือนฝันยืดยาวเท่าที่จิตอยากคิดฝันว่าถึงวันแก่เฒ่าเรามีเพื่อนอยู่ร่วมเตียงเคียงกันทุกวันเดือนต่างเป็นเหมือนไม้เท้าเฝ้าผดุงคอยประคับประคองกันสองเฒ่าคอยเป็นเงาตามกันคืนยันรุ่งยามเข้าไฟเข้าไต้ไล่ริ้นยุงช่วยหาหุงข้าวปลารักษากันแม้มิอาจไปสวรรค์พร้อมกันได้วันร้องไห้หงอยเหงาเราคงสั้นเวลาไม่มีใครในชีวันอย่าให้มันยาวถึงหนึ่งอึดใจเพราะอยู่อย่างโศกศัลย์กับวันเหงาอึดใจเราก็ทนจนหม่นไหม้นานกว่านั้นมิรู้อยู่อย่างไรล
1795
16
1
หน้าส่วนตัว
