เจ้าพานทอง 4
๐ กระหวัดรุ้งรุ่งเรืองแล้วร่วงโรย
แหบโหยเสาะหาทิพย์กระยาหาร
อันเอมโอษฐ์โอชาตะละกานท์
กลับไร้ซึ่งแก่นสารสรณะครอง
๐ วาบวับที่จับแจ่มแอร่มหล้า
ก็พลันสูญสิ้นค่ามิอาจสนอง
หายห่างสร่างซ่ามิอาจปอง
ระเรื่องรองทองกวีหลบรี้ไป
๐ สายเสียแล้วละ ฤา สิเนหาหาย
รสลลายเสนาะฉันท์ที่ฝันใฝ่
เพลงกาพย์ราพณาสูรจากไผท
เหตุไรรอนสว่างห้างคำกลอน
๐ ฤ ผู้คนไม่ดูดายกลายเป็นบ้า
มรรคาชีวินกลับผินผ่อน
จึ่งเปลี่ยนแปรแดด้วนดับอาทร
ให้เลื่อนรายถ่ายถอนห่อนอารมณ์
๐ วรรณศิลป์บินโบยโกยหนีลับ
บ่อาจจับคว้าได้ดังประสงค์สม
ผิว์พิรุณถ้อยคำอดพร่างพรม
อวิชชาข่มขมขื่นมิวางวาย
๐ เมื่อนั้นแ
1245
9
0
หน้าส่วนตัว
