หากเปรียบเด็กทั้งหล้าคือผ้าขาว พิสุทธิ์ราวสำลีไร้สีสัน มีพ่อแม่แลครูถือพู่กัน แต่งภาพฝันสรรสีสวยช่วยต่อเติม หากเธอคือผ้าขาวพราวพิลาส ไร้รอยขาดรอยแหว่งไม่แต่งเสริม มาจากช่างทอที่ดีแต่เดิม ก็คงเริ่มแต่งได้ด้วยใจรัก แต่ผ้าขาวเหล่านี้มีรอยขาด แม้สะอาดแต่ใครใครก็ไสผลัก มาจากช่างทอที่ไม่ดีนัก ภาระหนักมอบให้ครูถือพู่กัน ตัดรอยแหว่ง..แต่งรอยหวะ..ก่อนจะวาด ผ้าผืนขาดอาจมีหลากสีสัน บรรจงแต่งบรรจงปะแต่ละวัน ผ้าผืนนั้นพลันสวยด้วยมือครู แต่ละขั้นบรรจง