อนงค์...นาง
สายนทีรี่ไหลผ่านไพรสณฑ์
ตาวันพ้นม่านนภาลาลับสลัว
มัวเหม่อมองเมฆคล้อยลอยใกล้ตัว
หทัยรัวเต้นแรงแฝงกายา
ราตรีนี้ไร้เดือนมาเยือนขวัญ
รอแสงจันทร์ทอนวลครวญร่ำหา
พาฤทัยร้าวรานปานจันทรา
ไร้ดาราพราวพร่างลางเลือนมอง
�
สองปรางนางชุ่มฉ่ำหยาดน้ำฝน
เย็นเยือกจนกายสั่นพรั่นพรึงสนอง
มองทางไหนไร้แสงจำแลงครอง
วิหคร้องยามค่ำย่ำสนธยา
มาหลงทางกลางไพรในป่าเขา
โอ้ตัวเราหว้าเหว่เอกาหนา
ขาอ่อนแรงเหนื่อยนักพักกายา
กลัวสิงสาราสัตว์มากัดตน
จนรุ่งเช้าอุษานภากระจ่าง
ฟ้าสว่างเรืองไสวไม่สับสน
ยลความงามธรรมชาติปราศผู้คน
ช่างสุขล้นร่มรื่นชื่นอุรา
ฟ้าหลังฝนยามนี้มีความสุข
ไร้ความทุกข์ห่างไกลไม่ครวญห
2095
6
0
หน้าส่วนตัว
