น้ำแข็งเปล่า
เปิดเพลงฟังเบาเบาเช้าวันหนึ่ง
นั่งมองผองภู่ผึ้งเย้าบุพผา
แอบส่งยิ้มกับตะวันเป็นครั้งครา
กระซิบบอกยอดหญ้าว่าขอบคุณ
กี่วันแล้วสำหรับการลาจาก
ต้องพลัดพรากกับใครที่เคยคุ้น
ปลีกตัวเองจากเมืองอันว้าวุ่น
สู่โลกที่อบอุ่นของพงไพร
กอดความเหงาเก่าเก็บอย่างเหน็บหนาว
อยู่กับความปวดร้าวเศร้สาอไหม
ต่อจากนี้จะไม่ขอเศร้าต่อไป
ปล่อยตัวเองปล่อยใจตามสายลม
เก็บสีทองของแสงที่ส่องสาด
มารักษาความผิดพลาดที่สะสม
เก็บน้ำค้างค้างหล่นบนไพรพรม
มารักษาความตรอมตรมระทมใจ
เก็บเอาความรู้สึกดีในวันนี้
ไว้รักษาชีวีในวันไหน
ที่ความเหงากัดกร่อนทั้งหัวใจ
เพื่ออยู่อย่างสดใสในอีกวัน
ไปปิดเพลงที่เคยเปิดค้า
1193
7
0
หน้าส่วนตัว
