เมฆฟ้า
กี่ปีกี่เดือนวัน ผันผ่าน
กี่ฝนกี่ลมกร้าน เลยไป
ฤดูกาลที่สืบสาน คงอยู่
บ่มิเคยทำให้ ใจเรา อ่อนแรง
จนเมื่อฉันได้พบสบตาเธอ
ใจมันเสนอสนองตอบปฎิกริยา
ปากกาสั่นมืออ่อนไหวไม่เป็นท่า
สมองหมดปัญญาคิดอ่านการ
ไม่กล้าทักกล้าทายให้สนิท
แต่ยิ่งคิดยิ่งอยากให้สงสาร
เหมือนคมมีดกรีดใจให้ทรมาน
โอ้ยเธอจ๋าสงสารฉันบ้างซี
โปรดอย่าหันมองมาหาฉันเลย
เพราะฉั้นไม่อาจพบให้หลบหนี
อยากจะพูดอยากจะเอ่ยเผยวจี
แต่ฉันซีต่ำต้อยด้อยสังคม
เพราะเป็นเพียงปุถุชนคนเดินดิน
ไม่อาจบินขึ้นฟ้าอย่างสวยสม
อยู่ร้อยเรียงเคียงคู่ให้ดูชม
ให้สังคมตราหน้าว่าคว้าดาว
เป็นหมาวัดก็ให้เห็นว่าเป็นหม
2242
0
0
หน้าส่วนตัว
