ปราณรวี
เห็นลิบลิบกระพริบพราวดาวบนฟ้า
เมื่อเวลาดึกสงัดลมพัดอ่อน
วิเวกแว่วนกไพรในดงดอน
ใจอาวรณ์นอนไม่หลับขยับกาย
หนาวน้ำค้างพร่างพรมเมื่อลมเอื่อย
ความหน่ายเหนื่อยเนือยฤทัยไม่จางหาย
คิดถึงบ้านซานซมตรมไม่วาย
วิโยคคลายจึงม่อยหลับกลับนิทรา
ในความฝันนั้นเลือนรางหนทางเงียบ
ดูราบเรียบเยือกเย็นเป็นหนักหนา
เห็นไม่ไกลเรืองระยับจับนัยน์ตา
ดวงดาราที่มองเห็นเป็นประจำ
เจ้าอยู่ใกล้จนไขว่คว้าเอื้อมหาถึง
หากดื้อดึงไปสัมผัสอาจถลำ
แต่ฉุกคิดห้ามใจไม่อาจทำ
กลัวเพลี่ยงพล้ำสร้างมลทินยังถิ่นดาว
เปรียบรักจากดวงใจใครคนหนึ่ง
ที่ซาบซึ้งอุ่นใจช่วยคลายหนาว
เป็นแสงทองส่องมาให้ฟ้าพราว
เปรียบดั่งดาวสกาวใสใ
1586
21
0
หน้าส่วนตัว
