เคยร่ำรอ พะนอ พ้อเสียงเจ้า เคยหวนเฝ้า อาลัย ชวนใจหาย เคยมอบรัก หนักหน่วง ดวงใจชาย เป็นมั่นหมาย สลักไว้ ในอารมณ์ ต่อแต่นี้ จะไม่รอ พะนอเสียง สิ้นสำเนียง ไปกับรัก จักเหมาะสม สิ้นเสียงเจ้า สิ้นเงา รักจ่อมจม ไม่ภิรมย์ ชมเชย เขนยเคียง ให้รักจบ ยามพลบค่ำ ดังค่ำนี้ ยามค่ำที่ รักหยุด สิ้นสุดเสียง ให้คำพลอด มอดวาย ปลายสำเนียง เหลือก็เพียง ใจเรา ที่เปล่าเปลือย
700
2
0
หน้าส่วนตัว
