ยามที่เราเหงาและเดียวดาย น่าใจหายที่ไม่มีใครเคียงข้าง ไม่อยากบอกว่ามันแสนอ้างว้าง ระหว่างทาง ที่ไม่มีคนรู้ใจ เคยแอบเช็ดน้ำตาที่ริมหมอน อกสะท้อนสะอื้นไห้อย่างหวั่นไหว สิ่งลางเลือนผ่านมาแล้วผ่านไป เรื่องช้ำใจก็เกิดขึ้น ตลอดมา... เคยนอนซุกหน้าทีอกแม่ ยามท้อแท้แม่เคยเข้ามาหา และอ้อมกอดที่ปลอบโยนจากมารดา สมปราถนาเหลือเกิน เมื่อวัยเยาว์ แต่ตอนนี้ทางสายนั้นฉันต้องสู้ แม้หดหู่ท้อถอยและโฉดเขลา ทางที่ฉัน นั้นคอยวิ่งดั่งตามเงา พร้อมกับเหงาที่ทักทายคล้ายเพื่อนตาย
1098
5
0
หน้าส่วนตัว
