พุดพัดชา!
พสุธาเอย..
ไยเจ้านิ่งเฉยให้คนเหยียบย่ำ
ไยเจ้าแน่นหนักจงรัก..มั่นคง..ต่อฝันอันยิ่งใหญ่
เพื่อหว่านเพาะเมล็ดกล้าไม้ให้ดำรง
เจ้ามั่นคงอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี
ตามวิถีคนกล้า อย่างมนุษย์สามัญ
ผู้เดินดิน..มีสรรสร้าง ทำลาย ล่มสลาย และเติบโต
ไยเจ้านิ่งเฉย แม้เจ็บปวดดวงใจ
ไยเจ้าเงียบงัน ราวเสแสร้งแกล้งทำ..
มิรับรู้ร้อนหนาว ดายเดียว
ราวไร้สิ้นวิญญาณ แห่งการเจ็บช้ำ
สิ้นรับรู้ การพบพาน และพรากจาก
ทั่วหัวระแหง ถึงแนวไพร ไกลจนสุดขอบฟ้าแห่งผืนดิน
ผู้คนรอนแรม อ้างว้าง ใช้เจ้าเป็นเส้นทาง
ผ่านป่าละเมาะ เลาะเลียบ ริมฝั่งธาร
ผ่านแมกไม้ สายน้ำ ฟ้ากว้าง ดงดอกไม้บานไสว
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่เขียวขจี
1746
5
0
หน้าส่วนตัว
