ราตรีของความมืดมิด แนบสนิทชิดใกล้กับความเหงา พบความเดียวดายเป็นเหมือนเงา ที่เข้าเกาะกุมหัวใจอันอ่อนแอ.... นั่งกอดเข่ามองท้องฟ้า จ้องมองหาหมู่ดาวเป็นกลุ่มแพ ที่กระพริบแต้มนภาน่าชวนแล เหมาะจริงแท้แด่คนเศร้าที่จะชม.... แผ่นฟ้าแม้มืดและกว้างใหญ่ เห็นดาวกระจายทอแสงคู่มานานนม เพราะเหตุใดใจเพียงหนึ่งจึงขม ไร้น้ำทิพย์มาพรมให้ชื่นฤดี..... หรือเป็นเพราะฟ้าได้ลิขิต ไม่ให้พบมิตรทางใจอยู่เช่นนี้ ฟ้ารู้ไหมว่าใจอ้างว้างสิ้นดี เพราะไม่มี "ความจริงใจ" จริง ๆ สักที....
1222
14
0
หน้าส่วนตัว
