เสี้ยว
ดื่มกินแสงดาว
จนใจเจ้าเมามาย
บางครั้งก็คล้าย-คล้าย
เหมือนหลุดหายไปในความฝัน
โลกฝันแสนงาม
แต่จะลาลับตามพระจันทร์
แค่เพียงโดนแสงตะวัน
ทั้งหมดนั้นก็มอดมลาย
ค่ำคืนเหน็บหนาว
ดื่มกินความเหงาจนเมามาย
อนิจจา แสงดาวลับหาย
ใครที่ไหน จะช่วยหา
ดิ่มกินแสงจันทร์
ที่ดูไหวสั่นเลือนพร่า
คงไม่ใช่เพราะหยดน้ำในดวงตา
แต่คงจะเพราะว่าเราเมาเล้วใช่ไหม
ดื่มกินแมรัยรัก
สุขนิ่งนัก หากน้ำตายังบ่าไหล
เป็นเพราะเมามายหรือเปล่าใจ
จึงหลับละเมอไปจนใครๆมาได้ยิน
สุดท้าย...ดื่มกินความฝัน
จนมันใกล้จะหมดสิ้น
ที่เหลือคงมีเพียงลมหายใจรวยริน
ที่ไม่นานจะถูกกลืนกินด้วยวันเวลา
1346
2
0
หน้าส่วนตัว
