ในอีกมุมพุ่มไม้ใกล้ใกล้เธอ เฝ้าชะเง้อคอดูอยู่หวั่นหวั่น เธอกับเขาต่อไปจะทำอะไรกัน หลังสุขสันต์หยอกล้อหนอสุขใจ ตามมาเพราะยังห่วงและหวงอยู่ รู้ทั้งรู้ระหว่างเราเป็นไปไม่ได้ เพราะยังรักถวิลหายังอาลัย จึงจำยอมร้องไห้ได้แอบมอง ทรุดเข่าลงตรงพุ่มไม้มุมแพ้ ความอ่อนแอมิบรรเทาแรงเศร้าหมอง มือเคยจับเขากลับคว้าถือมาครอง แก้มนวลผ่องที่เคยจูบเขาลูบคลำ ลุกไปแล้ว...นั่นเกี่ยวก้อยกันไปแล้ว อักหนึ่งครั้งใจมิแคล้วไหวระส่ำ มองรอยก้นคนเคยรักหนักระกำ คลี่ผ้าเช็ดหน้าซับรอยช้ำมาทำใจ.
1350
3
0
หน้าส่วนตัว
