เฝ้าวนเวียนเรียนรู้สู่สัจจา หมายเข่นฆ่ามายาพาอับเฉา มีดคมกริบหยิบแทงหัวใจเรา ให้เลือดเน่าเบาบางล้างมลทิน ร่ายกวีที่หลั่งเลือดชโลมหล้า คราบน้ำตาจารึกนึกถวิล ท่ามกลางทุกข์ลุกไหม้เผาใจชิน อัตตาสิ้นดิ้นแดแค่เฉียดตาย กลางดงหนามตามหาบทกวี ทุกข์ทวีมีแผลเป็นเห็นมากหลาย เขียนด้วยเลือดมิเหือดแห้งแจ้งระบาย เพียงสลายร่ายคำจำนรรจา มิเคยทุกข์หรือใยเข้าใจสุข ดั่งไข่มุกสุกใสมากมายค่า ต้องเสี่ยงตนทนว่ายใต้คงคา จึงได้มาค่าเลิศประเสริฐเอย.....
1120
2
0
หน้าส่วนตัว
