พอรำเพยแผ่วพรมสายลมผ่าน กังสดาลโมบายร่ายมนต์ขลัง เป็นเพลงทิพย์แว่วไหวในภวังค์ ที่ยิ่งฟังยิ่งซึ้งเคลิ้มถึงเธอ คิดถึงเสียงใสใสใครช่างอ้อน กระซิบตอนหนุนตักว่ารักเสมอ เปี่ยมความหวานแววตาเวลาเจอ จนเฝ้าเพ้อโหยหาเวลาไกล ฟังโมบายบรรเลงบทเพลงหวาน ชดเชยการห่างกันลบหวั่นไหว บอก รักนะ ยืนยันจนมั่นใจ เพียงพอให้ดาวพร่างกลางแววตา คำ รักนะ..รักนะ.. จะไม่เปลี่ยน ช่วยกันเขียนและร่วมกันฝันเจิดจ้า เสียงหวานจากโมบายเธอให้มา ซาบซึ้งกว่าเสียงสวรรค์ร่ำบรรเลง
1970
4
0
หน้าส่วนตัว
