พิมญดา
สาวเวียงพิงค์หวั่นหัวใจใครคนหนึ่ง
คอยมาซึ้งฝากคำหวานผ่านอักษร
คอยมารักว่าฮักเจ้าสาวบ้านกลอน
น้ำคำวอนฝากดาวเดือนเยือนคนไกล
กัวเปิ้นเห็นข้าเจ้าเป็นขนมหวาน
คอยมาหว่านคำลอยลมจนใจ๋ไหว
กัวแต้แต้กัวเปิ้นจุ๊ย่ะจะใด
หนุ่มบ้านไกลจะไว้ใจ๋ได้กาเจ้า
กลัวเปิ้นมีคู่แอบอิงอยู่เมืองกรุง
กลัวจะยุ่งรักบ่รุ่งมุ่งแฟนเขา
กลัวใจ๋นักรักลวงหลอกชอกช้ำเอา
น้ำตาเจ้าคงไหลรินริมน้ำปิง
อยู่เมืองไกลจะไว้ใจ๋เท่าใดเจ้า
มาอู้สาวหื้อฮักเมาแล้วคงทิ้ง
จุ๊หมาน้อยขึ้นบนดอยคอยรักจริง
พอสมใจ๋แล้วทุกสิ่งทิ้งจากไป
สาวแม่อายน้ำตาไหลในนิยาย
คอยป้อจายคนบางกอกหลอกหัวใจ๋
สาวเครือฟ้าเปิ้นก็โดนตัดเยื่อใย
จะมีไผฮั
1464
16
0
หน้าส่วนตัว
