พู่กันของหูกวาง
พึ่งเสียใจกับความผิดหวัง
นั่งลงอย่างหมดกำลังจะลุกขึ้นไหว...
กวาดสายตามองอย่างกว้างไกล...
พบคนที่เคยมีใจ...ไกลไกลตา...
จึงนั่งมองเขาอยู่อย่างนี้...
รอยน้ำตาที่ล้นปรี่...จึงเอ่อไหล
จึงหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเอง...มาซับใจ
ประดุจเหมือนเธอมาห่วงใย...ใกล้ใกล้กัน
แต่เป็นฉันที่ฝันอยู่คนเดียว
เพราะความจริงยังขาดคนแลเหลียว...ตัวฉัน
อยากได้ผ้าเช็ดหน้าของเธอ...ที่ละเมอทุกวัน
หวังเพียงซับความไหวหวั่น...ที่เกิดขึ้นมามากมาย
แล้วใจที่นั่งอยู่ตรงนี้
เธอ...คนที่แสนดีจะรู้บ้างไหม...
คนที่อยากได้ผ้าเช็ดหน้าเธอ...มาซับใจ
แทนผ้าเช็ดหน้าฉันที่เปียกปอนน้ำใส...ใส...ด้วยใจที่ร้าวราน
871
5
0
หน้าส่วนตัว
