ผู้หญิงสีม่วง
นอนมองเพดานห้องสีขาว..
รู้สึกถึงเลือดเป็นทางยาว..ที่รินไหล..
เจ็บจนชา..อยากให้ผ่านช่วงเวลานี้ไป..
อยากมีคนมาให้กำลังใจ..ข้างข้างกัน
ไม่กี่นาทีที่ผ่าน..แต่ช่างนานในความรู้สึก
อารมณ์ลึกลึก..ยิ่งกลัวยิ่งไหวหวั่น..
คงไม่ผิดใช่ไหม..ที่ฉันตัดสินใจในฉับพลัน
ช่วงระยะสั้นสั้น..แต่ช่างสำคัญต่อชีวี
ตราบจนสิ้นวินาทีสุดท้าย...
ทั้งที่กลัวมากมาย..กับเรื่องท้าทายสักครู่นี้
กลับหายใจอย่างปลอดโปร่ง..โล่งในทันที
พลันรู้สึกถึงความเปรมปรีดิ์..ที่ซ่านมา
ถึงฉันจะกลัวสักแค่ไหน..
แต่รับรองต้องมีครั้งต่อไป..ในวันหน้า
เสียเลือด..ไม่เสียใจ..ไม่สิ้นไร้..ไม่เสียเวลา
ทุกหยาดหยดมีค่า..บริจาคให้สภากา
5647
2
0
หน้าส่วนตัว
