นครา ประไพพงศ์
บริบท ๑
แต่แบเบาะ พ่อแม่ ดูแลใกล้
เฝ้าห่งใย ปกป้อง มิหมองหม่น
ถนอมเลี้ยง อบรม บ่มค่าคน
หวังลูกตน เติบใหญ่ จะได้ดี
ส่งเล่าเรียน สร้างค่า อนาคต
สิ่งทั้งหมด ทุ่มเทให้ มิหน่ายหนี
สรรพสิ่ง มอบให้มากมายมี
แต่ลูกนี้ ไม่ตระหนัก สักนิดเดียว
บริบท ๒
นั่งจับคู่ ทุกครา เวลาดึก
รุ่นวัยไฟ มันก็คึก...นึกแล้วเสียว
กอบจับจูบ ลูบคลำล้วง น่าห่วงเทียว
สุกประเดี๋ยว ก็ปลงใจ ไปฉะกัน
ไม่อายดิน อายฟ้า น่าบัดสี
แต่ละคู่ ตะบันบี้ เหมือนแข่งขัน
ระเริงรัก สุดขั้ว มั่วเมามัน
เป็นแฟชั่น แพร่ระบาด....อนาถนัก
ยางอาย ณ บัดนี้ ไม่มีเหลือ
โสมมเชื้อ ตัณหา น่าห่ว
หน้าส่วนตัว
1623
1
0
