อรรธนิศา
ท่าพระจันทร์วันนี้ซิเงียบเหงา
ไม่มีเงาเพื่อนขวัญจิตหวั่นไหว
แต่ก่อนเคยเดินคลอล้อกันไป
นึกคราใดให้เหงาเศร้าชีวัน
หอมจำปีคลี่บานบนลานกว้าง
ฝันยังค้างเมื่อไปไม่พบขวัญ
สนเอนส่ายไหวลู่กู่รำพัน
คิดถึงวันเคยนั่งฟังคลื่นครวญ
เห็นชงโคแย้มบานละลานทั่ว
ที่ริมรั้วร่วงโรยลมโชยหวน
เห็นยอดโดมเสียดฟ้าพารัญจวน
เราเคยชวนกันเดินเพลิดเพลินใจ
จนตะวันเริ่มคล้อยลอยลับฟ้า
ท้องนภาเริ่มหรี่สีสดใส
เรายังนั่งคุยกันไม่หวั่นใคร
จวบจนได้เวลาพาจากกัน
กลับมาเยือนท่าพระจันทร์ในวันนี้
ไม่เห็นมีแม้เงาคนเฝ้าฝัน
เขาลืมแม้ถ้อยคำเคยรำพัน
ลืมคำมั่นจะไม่พรากไม่จากจร
1404
1
0
หน้าส่วนตัว
