กวี ซีม่า
เราพบกัน วันที่ ฟ้ามีฝน
ฉันเหน็บหนาว ร้าวกมล ทนเปล่าเปลี่ยว
นอนฟังเสียง สายฝน อยู่คนเดียว
หัวใจเสียว ทุกครา เมื่อฟ้าร้อง
เธอคือคน แปลกหน้า ผู้มาใหม่
แอบเร้นตัว แฝงไป ถึงในห้อง
เพียงสบตา แรกเจอ ยามเธอมอง
ฉันเหมือนต้อง มนต์สะกด ระทดใจ
แววตาเธอ ดุดัน น่าหวั่นหวาด
ถึงขยาด แต่ฉันก็ พอรับไหว
รู้สึกหวิว วาบวาบ ซาบทรวงใน
ปากเป็นใบ้ ไปหมด ถูกกดดัน
เธอขโมย หัวใจ ฉันไปแล้ว
ไร้วี่แวว เมตตา ปรานีฉัน
เธอผูกตรวน ตรึงใจ ให้งงงัน
ก่อนลงทัณฑ์ ฉันด้วยหวาย ลายทั้งตัว
เจ็บแปลบแปลบ แสบสันต์ ขวัญตระหนก
หวาดวิตก อกสาว ร้าวไปทั่ว
ทุกครั้งที่ หวายตวัด ซัดระรัว
ข่มความกลัว ไม่กล้าร้อง จำต้องทน
1843
20
0
หน้าส่วนตัว
