น.นิรัติศัย
"นายเป็นเพื่อนเรานะ!" ประโยคเพียงประโยคเดียวกลับลดความบ้าบิ่นของผมต้องชะงัก พร้อมไออุ่นที่ซ่าด้วยน้ำเย็นเเยือก ก่อนที่จะสะท้านขึ้นมาอีกครั้ง...
ริมฝีปากบางค่อยๆ ห่อเลือดอย่างเห็นได้ชัด... พร้อมแรงเหวี่ยงจากมืออันนุ่มแต่ครั้งนี้กลับหนักแน่น ทาบผ่านใบหน้าด้วยความเร็วจนผมไม่สามารถจะหลบหลีกมันได้...
ความบ้าบิ่นเกือบจะเกิดขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมโผ่เข้าไปจูบปากของหล่อนอีกครั้ง แต่...มันกลับหยุดเสียดื้อๆ และหยุดเมื่อตาคู่นั้นเอ่อล้นด้วยน้ำตาที่ไหลผ่านหางตาอย่างรวดเร็ว มันร่วงผ่านต่อหน้าต่อตาผม ยิ่งตอกย้ำความผิด ให้มันเป็นเรื่องเลวร้ายยิ่งกว่าจะแก้มันกลับคืนมาให้ดีได้
"เราขอโทษ" นั้นคือคำพูดสุดท
1762
4
0
หน้าส่วนตัว
