เพรง.พเยีย
๏ เมื่อปรอยฝนหลั่งพรูเพียงครู่หนึ่ง
ก่อคำนึงโปรยปลิวเช่นริ้วสาย
นัยละอองนับดาษทุกหยาดปราย
คืนความหมายเยือนย้ำลำนำกานต์
๏ แต่ละหยดรดรินสู่ดินผืน
ไม่ต่างชื่นยามต้องทำนองหวาน
เอิบในทรวงคอยซับอยู่นับนาน
จนผลิบานฝังรากลงฝากใจ
๏ เก็บเกี่ยวนัยทุกถ้อยนำร้อยถัก
พร้อมดอกรัก..นวลเรียงมาเคียงให้
เป็นสื่อแทนปลายทางอันห่างไกล
ที่ตราไว้เกินพบบรรจบกัน
๏ อาจไม่มีรุ้งเรียวมาเกี่ยวฟ้า
เผยเวลาสิ้นรอยปรอยวสันต์
หมื่นทำนองเพรียกขานจากวารวัน
คล้ายหลับฝันแฝงพรางอย่างลางเลือน
๏ กรีดลำนำหนาวลมมาห่มใกล้
ลู่พัดใบโรยคว้างเต็มทางเถื่อน
เสียงหัวใจคืนยามจักตามเตือน
ตราบฟองเฟือนดับปรุงชั่ว
1831
10
0
หน้าส่วนตัว
