ม้าก้านกล้วย
เงียบเหงา
คงถึงคราวที่เราต้องโศกศัลย์
เมื่อยามเงียบจิตยะเยียบช่างเงียบงัน
ภาพคืนวันความหลังยังฝังใจ
เรายิ่งเกลียดยิ่งเจอเสนอหน้า
ยิ่งร้างรายิ่งมารุมถามไถ่
รู้นะว่าเวลาเหงาคราใด
อดีตในหัวใจฉายภาพมา
หลอกและหลอนให้คำนึงถึงวันเก่า
ที่สองเราร่วมสุขสันต์เคยหรรษา
ที่สองเราจาบัลย์วันจากลา
หยาดน้ำตานองหน้าเพราะอาลัย
เงียบเหงา
มันจะเฝ้ารุมเร้าเราถึงไหน
ทำไมนะจึงไม่เฉยผ่านเลยไป
ให้เราได้ลืมอดีตกรีดเฉือนทรวง
อยากสนุกสุขอยู่กับเพื่อนฝูง
อยากจะจูงเกี่ยวก้อยคนคอยห่วง
อยากเล่าเรื่องผจญภัยในทั้งปวง
ให้เจ้าดวงใจพี่นี้ได้ฟัง
อยากกระซิกริกรี้กับคู่รัก
ก็ตระหนักเพียงเป็นเช่นความหลัง
วาบผ่านมา