ทุกครั้งที่เศร้าโศกขมขื่นจิต หมดความคิดสิ้นเหตุและหมดผล เสมือนหนึ่งร่างกายคล้ายสุดทน แล้วร่างตนคล้ายแยกออกแตกไป จิตกับร่างมันเหมือนออกห่างเหิน ครั้นตนเดินก็เห็นตนในพิสัย คนนานาสารพัดไม่เข้าใจ กายและใจเหมือนแยกออกห่างกัน เมื่อตนทำพลาดพลั้งสิ่งใดไว้ ก็คล้ายได้ย้อนมองดูร่างฉัน ที่กระทำความผิดทัณฑ์โทษนั้น มันเหมือนฉันดูเป็นคนอื่นไป