อยู่นิ่งนิ่งนั่งพิงกับเก้าอี้ อยู่กับที่นานนานพานคิดถึง คนเมืองครคนนั้นมาทันที หยิบปากด้ามที่แสนถูกใจ มาขีดเขียนบรรยาถึงความคิด ที่หงุดหงิดวุ่นวายและสับสน กับความคิดที่เกิดกับใจตน ไปถึงคนเมืองครที่แสนไกล ความว่องไวอะไรไหนจะเท่า จิตของเราถูกเผาอย่างยิ่งใหญ่ ที่เป็นทาสความคิดถึงอย่างสบาย ไม่เคยหน่ายและคลายคิดถึงเธอ ใจเอยใจชอบไหลตามความคิด จิตเอยจิตเคยคิดกลับบ้างไหม กลับมาดูตัวเองบ้างเป็นไร คงสดใสกว่าใจคิดถึงเธอ
1187
0
0
หน้าส่วนตัว
