เบรฟฮาร์ท
กลอนนี้เขียน จากใจ ให้น้องเจี๊ยบ
ใครหยามเหยียบ แต่ฉันรัก เธอหนักหนา
เปรียบเธอเหมือน ดวงใจ คล้ายดวงตา
เพราะเธอมา ปลอบปลุก ยามทุกข์ใจ
เมื่อทางเดิน ชีวิต ฉันมิดมืด
รักจางจืด ชอกช้ำ ทำไฉน
เหมือนเดินทาง กลางป่า พนาลัย
จะหาใคร เมตตา แหละปราณี
ถึงยามหิว กระหาย มุ่งหมายหน้า
จะไขว่คว้า ผู้ใด เขาหน่ายหนี
ต้องอยู่เดียว เปลี่ยวเปล่า เหงาฤดี
ดวงชีวี แทบขาด พินาศลง
พอได้พบ เธอนั้น ดั่งจันทร์ฉาย
ทำให้หาย มืดมิด พิศวง
ทั้งความรัก กำลังใจ ใฝ่พะวง
เธอยังคง ตระหนัก คิดปักปัน
อันความรัก ภักดี เธอมีให้
สุดหัวใจ ไม่เหลือ เผื่อแปรผัน
ฉันขอรัก เธอเล่า เท่าชีวัน
มิผูกพัน ผู้ใดเปรียบ เท่าเจี๊
1388
23
0
หน้าส่วนตัว
