เหมือนไม่มีแล้วความฝัน ถึงแม้มีก็เหมือนมันหล่นหาย เหลือเพียงซากกากความฝันอันเดียวดาย มิอาจหมายให้ความฝันนั้นหวนคืน แม้อยากกอดไว้ ในห้วงใจกลับระทมสุดขมขื่น ความรู้สึกก็คล้ายคล้ายตายทั้งยืน เมื่อคนรักกลายเป็นอื่นกลืนน้ำตา แม้ยังคิดถึง สุดก้นบึ้งแห่งหัวใจอาลัยหา ความรู้สึกอีกส่วนหนึ่งซึ่งทรมา ก็บาดลึกในวิญญาณ์ล้าแรงใจ ทำอย่างไรดี ใจดวงนี้มีแต่ช้ำฤาไฉน ต้องบอบช้ำถึงร้อยครั้งหรืออย่างไร จึงจะพบกับใครที่รักจริง เกรียงไกร หัวบุญศาล ๑๖ มิถุนายน ๒๕๔๙ ลองเขียนแบบกลอนพาไป
1043
2
0
หน้าส่วนตัว
