ปาริตา
ฉันไม่รู้จักหรอกความรัก
หากว่าเธอยังพิงพักอยู่ตรงนี้
ไม่มีหรอกคืนฝันวันแสนดี
ไม่มีหรอกนาทีที่ฉันจำ
ฉันผ่านฤดูหนาวมายาวนัก
จนไม่เหลือสิ่งทายทักในคืนค่ำ
เมื่อท้องฟ้าแห่งนี้ทาสีดำ
ฉันแค่เดินเหยียบย่ำบนผืนทราย
อย่าหวังอะไรจากฉัน
ฉันไม่เคยวาดฝันวัน-จุดหมาย
ที่ยังอยู่ก็เหมือนรับการกลับกลาย
เพื่อสุดท้ายจะทอดทิ้งความจริง-ลวง
ฉันผ่านฤดูฝนมานานเนิ่น
อ่อนไหวจนเกินจะแหนหวง
ไม่มีหรอกนิยามที่ถามทวง
มีแต่การลับล่วงแห่งช่วงวัน
อย่าทำดีกับฉันเลย
ฉันทำได้แค่นิ่งเฉยก็เท่านั้น
รอน้ำค้างร่วงโรยจะโปรยปัน
มาตื้นตันเงาหม่นท้นดวงตา
ฉันผ่านฤดูหนาวมายาวนัก
จนเ
1470
2
0
หน้าส่วนตัว
