ก้ำ เมืองปัว
หลับตาลงสู่ภวังค์ความมืดมิด
ปิดกั้นจิตสงบใจในความหมอง
ชอกช้ำรักจากผู้ใฝ่ฝันปอง
โอ้นวลน้องจากไกลมิกลับคืน
เปิดเปลือกตาดวงใจยังคงหลับ
ขาหักเอ็นขาดร่างขัดขืน
ดวงใจล้มฟาดไม่หยัดยืน
แต่ตัวยังยืนเหน่อมอง
ในความเศร้าความร้าวความรันทด
เหมือนม้าพยศเหยีบย่ำท้อง
ทุ่งหัวใจแหลกเหลวปลิวละออง
ลอยสู่ท้องนภา
มองดวงจันทร์สลับกับที่มืด
เปรียบเทียบคืนและวันอันฝันหา
แสงจันทร์ต้องจิตร้าวกายา
ความมืดจงพาข้าจากไป
จะขอเป็นความมืดจนสิ้นจิต
บังอาทิตย์บดจันทร์ป่นเทียนไข
จะขอเป็นแก้วร้าวร้าวสุดใจ
ที่ขว้างออกไปสุดกำลัง
พุ่งตรงสู่ปรายโค้งขอบฟ้า
กระแทกพสุธากลับหลัง
หมุนขว้างตรงข้ามจากกัน
ทะเล
1693
1
0
หน้าส่วนตัว
