กวีปกรณ์
สิ้นแล้วถ้อยสนทนาในม่านมืด
นัยตาชืดไร้แววความหวาดไหว
ฉันอยู่นี่ที่รัก มิใกล้ไกล
ถ้อยความที่พร่ำไปจะกล่อมเธอ
ในโอบกอดแนบแน่นอย่างอิสระ
ความรักจะซับน้ำตาเธอเสมอ
ฉันนี่เอง ตรงนี้ที่พบเจอ
คอยปราบภัย พลาดเผลอชี้ทางพลัน
ยามเธอตื่นหมื่นคำรักจะพร่ำบอก
เปลี่ยนเหมันต์ช้ำชอกเป็นคิมหันต์
ในทุกห้วงคิดถึงเธอเท่านั้น
ทุกถ้อยพร่ำรำพันคือสัญญา
จะคอยเป็นม่านฝนกันฉ่ำหนาว
จะคอยเป็นแสงดาวกลางเวหา
จะปกป้องคุ้มครองหากภัยมา
จะอุ้มให้ไกลตาความหวาดกลัว
เสรีแห่งรักเท่านั้นที่ฝันใฝ่
บนโลกไร้หมอกม่านหม่นสลัว
โอบเธอไว้เคียงข้างไม่ห่างตัว
จากนาทีจนชั่วนิรันดร์กาล
ขอเพียงเธอเท่านั้นร่วมชีวิต
อา
1162
1
0
หน้าส่วนตัว
