เมื่อดาวทอง ล่องฟ้า เธอลาลับมิหวนกลับ ถิ่นเก่า ที่เราอยู่ แม้ใจจริง ห่วงจัง ยังเฝ้าดูแต่ก็รู้ เงาตน คนอย่างเรา สงบเงียบ เรียบง่าย มิหมายฟ้าอยู่บ้านนา เคียงดิน ณ.ถิ่นเก่าเฝ้าเลียแต่ แผลใจ หมายบรรเทาหาใครเขา ช่วยมา รักษามาน อยากมองดิน ด้วยใจ คนใกล้ชิดรู้สึกผิด เหมือนว่า น่าสงสารเรารวนเร เขวไขว้ มิได้การทนร้าวราน ดีกว่า ไม่ว่ากัน ดูดั่งดิน ชื่นชม สมน้ำหน้าเยาะเย้ยเรา เจ้ากา น่าขบขันเธอคงลืม ความหลัง ครั้งสัมพันธ์ลงโทษทัณฑ์ จนกว่า สาแก่ใจ
1910
1
1
หน้าส่วนตัว
