หาดฟ้า&ป่าฝน
ยาวนานในวันเวลาอย่างนั้นหรือความรัก
แม้เธอจักร่ำหา กรุ่นไอเก่าของคืนวันอันแสนอุ่น
.
.เปล่าดาย
เธอรู้ไหมรูปรอยของความรักที่ห่มโอบหัวใจ
มันกร่อนพรุนไปในระหว่างทางชีวิต
ที่เราต่างยื้อแย่งความบริบูรณ์ทั้งมวลแห่งโลกวัตถุ
ฉันเหน็ดเหนื่อย-เธออ่อนล้า
ความรักที่ดุจดังสายลมพัดผ่าน อย่าโหยหาเลยคนรัก
เธอจักชิงชังฉันไปไย เพียงแค่ความคาดหวังจากหัวใจเธอต่อฉันมันสูญเปล่า
ฉันมิได้ลบค่าความรักจากหัวใจตัวเองเลยสักนิด
ทว่าหากแต่เป็นวันเวลา กระทั่งภาระอันหน่วงหนักที่กร่อนกรำฉันจนอาจปล่อยปละ ละเลย
ส่วนเสี้ยวบางสิ่งบางอย่างที่เธอเคยได้รับจากฉัน
นั่นแค่เปลือกแห่งรักที่มันกร่อนหายตามกาลเวลามิใช่
897
2
0
หน้าส่วนตัว
