กลอนกระถาง
รอยไม้เรียว เสียวแสบ แทบทุกครั้ง
แม่มิยั่ง ลงฟาด กราดที่หนู
เป็นแผลซ้ำ จ่ำเลือน เมื่อเคลื่อนดู
น้ำตาพรู พรั่งพราย สลายใจ
เกลียดไม้เรียว ของแม่ แค้นใจยิ่ง
อยากหักทิ้ง ดิ่งลง หากทำได้
แม่ไม่รัก ลูกนี้ หรืออย่างไร
จึงทำใจ ร้ายนัก มักชอบตี
ว่าสอนสั่ง ทำดี มีจรรยา
บุษบา มารยาท ให้ถ้วนถี่
แม่อบรม ขัดเกลา เป็นคนดี
แม้ฝากที่ รอยไม้เรียว ขัดเคี่ยวมา
กราบเท้าแม่ ขอโทษ โปรดอภัย
ลูกเข้าใจ แม้แท้ อย่าถือสา
ก็เพราะแม่ เหนื่อยยาก ลำบากมา
ทุกเวลา เพื่อลูก ปลูกฝังดี
ไม้แม่เหน็บ เจ็บจน ถึงวันนี้
เข้าฝังที่ หัวใจ เมื่อนึกหา
ปริญญา สองใบ ลูกศรัทธา
ด้วยน้ำตา ขอบคุณ ทุนไม้เรียว
พวงม
2798
4
0
หน้าส่วนตัว
