ระหว่างคืนเงียบงันอันเหน็บหนาว มวลหมู่ดาวพราวระยับประดับฟ้า จรัสแสงแข่งขันล้อมจันทรา เป็นความงามแห่งนภาที่น่ายล นั่นคือความคู่ควรที่บังเกิด เจียมตัวเถิดเศษดินถิ่นไพรสนฑ์ แค่จันทร์สาดแสงมาอย่าลืมตน หลงวังวนแหวกว่ายตะกายเดือน เจ้าเป็นแค่เศษดินที่สิ้นศักดิ์ แอบทึกทักจันทรามาเป็นเพื่อน ซ่อนหวังไว้ในฝันอันลางเลือน เผลอลืมเตือนว่านั่นเพียงฝันไป ต่อให้จันทร์ลดค่ามาใกล้ชิด เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์จะอ่อนไหว จันทร์ควรคู่ดาราบนฟ้าไกล เป็นดินหมายเคียงจันทร์.. อย่าฝันเลย..
1709
5
0
หน้าส่วนตัว
