นัทนิตย์
จะโอดครวญเพื่ออะไรไม่เข้าท่า
ที่ผ่านมาไยไม่คิดให้ดีก่อน
แม้คุกเข่าสักล้านครั้งนั่งเว้าวอน
มิอาจหวนมาอาทรมาเห็นใจ
ที่เธอทำมันเจ็บเกินกว่าเจ็บ
เกินกว่าแผลที่เย็บมันปริใหม่
ก็เพราะรักจึงมิยอมให้อภัย
เพราะห่วงใยจึงคิดแลกขอแยกทาง
กี่ครั้งแล้วที่ให้เกินกว่าให้
จะกิ๊กใครกอดใครก็ใจกว้าง
ทำไม่รู้ไม่ชี้เป็นคนกลาง
ยอมเพราะร่วมกันวางอนาคต
ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม
ครั้งที่สี่ มีมาตาม มันเหลืออด
หัวใจคน มิใช่แมว ไม่ใช่มด
มีกำหนดตามอารมณ์อันสมควร
รู้จักรักไม่รู้จักทะนุถนอม
เห็นว่ายอมยิ่งยำทำปั่นป่วน
เห็นเคยได้คิดว่าได้ทุกกระบวน
ถึงเวลาต้องโอดครวญบ้างสักที
ปากเฝ้าเอ่
1120
3
0
หน้าส่วนตัว
