พุด
ทัดจำปีเคลียแก้มยิ้มแกมเศร้า
ผ่านเรื่องราวเศร้าสร้อยสุดโศกศัลย์
วันมงคลยิ่งใหญ่เหนือดวงชีวัน
ฟ้ารินร่ำหยาดน้ำตามาสังเวย
เงียบงันในดวงใจเกินใครจักหยั่งรู้
เทพเฝ้าดูพร้อมน้ำค้างคำกระซิบเอ่ย
อย่าเสียใจจนเสียขวัญปล่อยวันเลย
ฝึกให้เคยโลกนี้ไม่จีรัง
ทุกสิ่งตั้งอยู่แล้วดับไป
หมุนวนใหม่ให้มวลมนุษย์มิสิ้นหวัง
ดั่งดวงสุริยาฟ้าสว่างให้พลัง
ลืมเรื่องราวหนหลังยากย้อนคืน
จึ่งเงียบงันในท่ามมายาโศก
ธรรมดาโลกพุทธะสอนให้ตื่น
ดั่งบัวบานเหนือน้ำจิตงามชื่น
ทุกวันคืนการพลัดพรากฝากสอนสัจจธรรม...!
.....................
1145
3
0
หน้าส่วนตัว
