ฉันทุกข์ร้อน อ่อนจิต คิดไม่ตก ในหัวอก กังวล ปนแหนหึง ความตระหนก หมกไหม้ ใจพรั่นพรึง ใครคนหนึ่ง เธอนั้น จักผันแปร อยู่กันมา ดีดี ไม่มีเรื่อง พอขุ่นเคือง แดกดัน ว่าฉันแก่ พูดเกินจริง เหยียดหยัน กันแท้แท้ ฉันก็แค่ หนุ่มใหญ่ วัยกลางคน ถึงหน้าเหี่ยว ย่นบ้าง อย่าช่างซัก งานมันหนัก นี่หนา อย่าพร่ำบ่น เลิกสำรวจ ตรวจบัตร ประชาชน บอกหลายหน หล่นหาย ไปนานปี ร่างกายฉัน ทุกส่วน ล้วนแคล่วคล่อง ที่เดินย่อง เหยาะเหยาะ เพราะเป็นฝี อาจบางส่วน มิแกร่ง แต่แรงมี หยุดเซ้าซี้ งุ่นง่าน พาลพาโล
2322
1
0
หน้าส่วนตัว
