หรือว่าเรา หลงเพลิน เดินมาผิด ไม่ถูกทิศ ไปมาก จนยากหวล ดงอักษร พาใจ ให้รัญจวน คอยก่อกวน จนหลง เหมือนจงใจ มีเงื่อนงำ แง่คิด เมื่อพิศเพ่ง บ้างก็เล็ง ศรรัก คอยปักใส่ มีทั้งศร ฤทธิแรง แสลงใจ จนทำให้ เราแหยง ด้วยแรงราน โปรดปราณี หิ้งห้อย ยังด้อยแสง ใช่คิดแข่ง อวดกล้า ท้าจันทร์ฉาย แค่แสงเทียน จุดเผา เรายังอาย ต้องวุ่นวาย คอยหลบ มาทบทวน
0
0
0
หน้าส่วนตัว
