13 สิงหาคม 2558 22:51 น.
คีตากะ
โธ๋ไอ้เคี่ยมโคตรตะเข้เกเรหนัก
เจ้าของรักเลี้ยงไว้ใช้แทนหมา
คอยเป็นยามเฝ้าบ้านนมนานมา
ขโมยผวาได้เห็นเผ่นเร็วไว
มันเป็นสัตว์กินเนื้อเหมือนเสือสิงห์
กลับละทิ้งสันดานพานเหลวไหล
มาถือศีลกินผักชักยังไง
เห็นเป็ดไก่รสเลิศเกิดเฉยเมย
แต่ก่อนนอนใต้ถุนมันวุ่นหนัก
เกิดหลงรักเตียงนุ่มกลุ้มจริงเหวย
บุกขึ้นเรือนนอนฟูกผูกจิตเชย
นอนปากเกยหัวเตียงทำเยี่ยงคน
ฤามันเป็นชาลวันนั้นกลับชาติ
จึงริอาจปล่อยวางสร้างกุศล
บำเพ็ญเพียรเวียนว่ายหมายเป็นคน
เลยสัปดนจระเข้หันเหพันธุ์
เดียรัจฉานยังหมายกลายแจ้งจิต
สำนึกผิดกลับใจไปสวรรค์
แต่มนุษย์สุดประเสริฐเลิศเผ่าพันธุ์
ไยแต่หันสู่อบาย...น่าอายแทน!
13 สิงหาคม 2558 22:52 น.
คีตากะ
เสียงแคนแว่วกังวานผสานเสียง
ซ่านสำเนียงเร่งเร้าเฝ้าขับขาน
ยามหน้าแล้งทุกปีเขามีงาน
ดอกคูนบานไสวได้แลยล
งานดอกคูนเสียงแคนแดนอีสาน
มีออกร้านการแสดงทุกแห่งหน
เคล้าเสียงเพลงสนุกทุกผู้คน
แหวกฝูงชนเที่ยวงานตระการตา
ขบวนแห่งดงามทรามวัยนั่ง
คูนสะพรั่งเหลืองอร่ามงามบุปผา
สาวรำฟ้อนนุ่งซิ่นรวยรินตา
หนุ่มหมอแคนท่วงท่าลีลางาม
ยามหน้าแล้งลมล่องท่องเที่ยวทั่ว
ดนตรีรัวฝูงชนมากล้นหลาม
ชิมอาหารหวานคาวชาวเขตคาม
แดนสยามถิ่นนี้ทุกปีมา
บนเวทีเทพีมีประกวด
ประชันอวดสาวงามท่ามบุปผา
ดอกคูนเหลืองอร่ามแม้งามตา
โฉมสะคราญยิ่งงามกว่ามวลมาลี
ครองเทพีปีนี้...สตรีหนึ่ง
ถึงกับอึ้งตัวเราเศร้าโศกศรี
ด้วยบังเอิญผ่านพบสบคนดี
แต่ก่อนนี้ผูกพันรักมั่นคง
เคยเคียงคู่อยู่ข้างไม่ห่างเหิน
เคียงข้างเดินทางรักปักใจหลง
คอยดูแลชิดใกล้ในอนงค์
บัดนี้คงรักร้างจืดจางไป
จำใจจากเวทีที่คับคั่ง
เดินหันหลังจากมาน้ำตาไหล
หงส์ฤาควรคู่กาพนาไพร
จำตัดใจร้าวรานงานดอกคูน...
31 กรกฎาคม 2558 22:57 น.
คีตากะ
เมียไม่มีไม่เจอ...ต้องเพ้อหนัก
ด้วยหลงรักทรามวัยใจห่วงหา
มาพบกันวันสายหน่ายอุรา
รักกานดาแรกพบคบผูกพัน
เมียไม่มีไม่เจอ...ใจเผลอรัก
สุดจะหักอาลัยใจโศกศัลย์
รักแสนรักหนักอกฟกจาบัลย์
ด้วยสวรรค์เล่นกลหม่นหทัย
เมียไม่มีไม่เจอ...ละเมอฝัน
เกินกว่ากั้นดวงจิตคิดหวั่นไหว
กามเทพปักศรกร่อนทรวงใน
ทำฉันใดตัวเราเศร้าอุรา
เมียไม่มีไม่เจอ...พลอยเหม่อหม่น
เหนือเหตุผลหัวใจให้โหยหา
เวรกรรมใดไยซ้ำช้ำวิญญาณ์
พาเธอมาพบกันวันสายเกิน...
31 กรกฎาคม 2558 22:58 น.
คีตากะ
ในวันที่ฝนพรำน้ำตาหลั่ง
ชีวิตพังพ่ายแพ้แก่ความฝัน
บนถนนเหว่ว้าเดินฝ่าฟัน
รอบกายนั้นงันเงียบสุดเปรียบปาน
เส้นทางไกลโพ้นฟ้าจวนล้าล้ม
น้ำค้างพรมเหน็บหนาวราวสุสาน
มีมือหนึ่งดึงฉุดดุจเจือจาน
ประคองผ่านความมืดเย็นชืดชา
ช่วยรักษาเยียวยาคราบอบช้ำ
เคียงข้างย่ำสายฝนหล่นเวหา
ด้วยความรักภักดีมีให้มา
ขอบคุณฟ้าพาพบประสบเธอ
คือนางฟ้าข้างถนนบนทางฝัน
ปลุกปลอบกันนานมาคราพลาดเผลอ
เพียงซื่อใสไร้มารยาพาละเมอ
เพราะมีเธอจึงมีฉันฟันฝ่าไป...
1 สิงหาคม 2558 00:31 น.
คีตากะ
รักคงยังไม่พอ...ต่อเหตุผล
เพราะอีกคนหมายครองเรียกร้องสิทธิ์
จำกัดขอบขีดวงหลงความคิด
ด้วยยึดติดตัวตนบนความลวง
รักคงยังไม่พอ...ส่อแววหม่น
เพราะอีกคนคิดไกลไปใหญ่หลวง
หวังควบคุมกุมจิตคิดถามทวง
ด้วยหลงบ่วงมายาพาโศกี
รักคงยังไม่พอ...ก่อสับสน
เพราะอีกคนหลงผิดคิดป้ายสี
ทำรักเพี้ยนกลายทุกข์รุกทวี
ด้วยหวังดีแต่เขลาเปล่าปัญญา
รักคงยังไม่พอ...ห่อเหี่ยวนัก
เพราะคนรักมิแจ้งแห่งปริศนา
ฟังคำมารร้อยลิ้นจินตนา
ด้วยหลงคว้าอัตตาพาระทม...
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
3367
