12 เมษายน 2556 22:16 น.
คีตากะ
ฉันมายืนรอเธอเอ่อความหวัง
เหมือนทุกครั้งผ่านมาเพลาสาย
ตรงทางแยกที่เก่าเฝ้าเดียวดาย
เพียงมุ่งหมายพานพบสบสายตา
ฉันมารอคอยเธอละเมอฝัน
ทุกวารวันนานเนาเฝ้าคอยหา
เคยนัดหมายผูกพันกันนานมา
บนถนนเหว่ว้าแสนล้าอ่อน
ฉันมาคอยอยู่นานกาลผ่านพ้น
พบเพียงคนแปลกหน้ามาสลอน
รถราวิ่งสับสนบนทางจร
สายลมอ่อนพลิ้วมาอุราป่วน
ฉันมาคอยเธอนี้ตรงที่เก่า
บนโลกเหงาเอกาพากำสรวล
หมายพาเธอก้าวข้ามความแปรปรวน
พ้นหมู่มวลมายาพาโศกี
ฉันมารอเธอนั้นอย่างมั่นหมาย
ด้วยความรักมากมายพรายสุขศรี
เหลียวแลหารอบกายนับหลายปี
แต่หามีเงาเธอจึงเพ้อครวญ....
12 เมษายน 2556 22:16 น.
คีตากะ
ขอคารวะความรัก...สักหมื่นครั้ง
ที่คงยังยิ่งใหญ่ไม่เสื่อมสลาย
ผ่านพิสูจน์ทรหดบทมากมาย
เคี่ยวครำใจหลากหลายจนพรายเพริศ
ขอคารวะความรัก...แทนสักขี
คุณความดีทั่วหล้าพาก่อเกิด
เพราะมีรักจึ่งอภัยไม่ระเมิด
สิ่งประเสริฐทั้งหลายกลายงอกงาม
ขอคารวะความรัก...แม้นมักเศร้า
เพียงเพราะเขลาหลงไปใจหวิวหวาม
เกลาดวงจิตเจิดจ้าสง่างาม
กลับสู่ความรักแท้แม้เดียวดาย
ขอคารวะความรัก...ช่วยสลักเสลา
สู่ว่างเปล่าเบาบางสว่างฉาย
ดั่งจันทร์เพ็ญเด่นฟ้าคืนพร่าพราย
ยามเดือนหงายส่องสว่างกลางราตรี
ขอคารวะความรัก...ผลักดันให้
ก้าวต่อไปเผชิญโลกอันโศกศรี
ทั้งสุขทุกข์ซึมเศร้าเคล้าโลกีย์
น้อมยินดีรับไว้...ด้วยใจสงบ....
17 พฤษภาคม 2556 21:55 น.
คีตากะ
เหมือนว่าเราผูกพันรักกันมาก
ถึงพรากจากกันไกลไม่เคยสน
คล้ายเชื่อมั่นต่อกันมั่นกมล
แม้นต่างคนก้าวไปไม่ระอา
เหมือนเราเคยรักกันคงมั่นนัก
เพียงรู้จักไม่นานพานห่วงหา
ยังลึกซึ้งงดงามยามสบตา
ดั่งคบมานานปีไม่มีจาง
เหมือนความรักนิรันดร์นับกัลป์กัป
วันคืนลับล่วงไปไม่เคยห่าง
มิตรภาพลึกล้ำไม่อำพราง
เราเผยวางหัวใจให้แก่กัน
เหมือนทุกอย่างลงตัวชัวร์ว่าใช่
แต่เราไยบาดหมางต่างโศกศัลย์
มีเพียงรักแรกพบคบผูกพัน
ถ้อยจำนรรจ์ลืมเลือนเหมือนไร้ค่า
ความเป็นจริงเพราะเราไม่เข้าใจ
รักกันไปเท่านั้นมั่นหนักหนา
จึงมองข้ามความต่างหว่างอัตตา
สร้างกำแพงเสียดฟ้ามาขวางใจ
เราละเลยเรียนรู้กันวันปีผ่าน
ยามพบพานจึงห่างต่างสงสัย
เพราะกำแพงอัตตามาบังไว้
เกินกว่าใจปีนข้ามมาพบเจอ...
31 กรกฎาคม 2558 23:43 น.
คีตากะ
ผีเสื้อแห่งราตรีหลากสีสัน
กางปีกฝันโผผินบินถลา
ย่ำแสงเดือนเย้ยดาวพราวนภา
หลากลีลาสำแดงแข่งประชัน
ในมุมหนึ่งมืดมิดจิตเงียบเหงา
มีหนึ่งเงาวูบไหวใต้เปลวฝัน
ค่ำคืนดึกนึกคิดจิตรำพัน
พร่ำจำนรรจ์เรียงร้อยถ้อยความใน
ฝนเลือดปนน้ำตามาเป็นหมึก
จดจารึกเรื่องราวคราวอ่อนไหว
อาจต่ำต้อยด้อยค่าภาษาใจ
เพียงฝากไว้ก่อนลับดับชีวา
แม้นหาใครเข้าใจในบริบท
เพียงเผยพจน์แก่ใจให้ศึกษา
พร่ำสอนตนผู้เขลาเนานานมา
ใช่อวดอ้างปรัชญาสาธยาย
เฉกผีเสื้อหลากสีคลี่ปีกฝัน
ล้อหมู่ดาวแลจันทร์อันเฉิดฉาย
ลอยเล่นลมห่มฟ้าคราเดียวดาย
ดับกระหายหัวใจใฝ่มายา
เพียงละครฉากหนึ่งซึ่งแสนสั้น
มีสุขสันต์โศกเศร้าเคล้าภาษา
ก่อนร่างเลือนร่วงหล่นบนพสุธา
ทิ้งกายาแทนถ้อยร้อยกวี...
12 เมษายน 2556 22:18 น.
คีตากะ
เมื่อคืนฉันฝันเห็นท่านเด่นนัก
แต่ดวงพักตร์ซูบกว่าเก่าเศร้าหนักหนา
เสื้อน้ำตาลผ่านแดดฝนจนซีดซา
ท่านยืนคอยฉันมา...หน้าเจดีย์
นับแต่วันฉันลาท่านมาสอน
แสนเหนื่อยอ่อนมุ่งนำธรรมวิถี
“ไม่มีครู...ไม่มีใครจะไปดี”
จำคำนี้และจำรักสลักใจ
ณ เกาะนี้...ด้วยน้ำตาที่พร่ากลบ
ฉันน้อมนบรจนาบูชาให้
ท่านยังเฝ้าดูแลแม้ห่างไกล
พรยิ่งใหญ่ดุจภูผามหานที
จะพากเพียรตอบแทนก็แสนยาก
จึงรับปากจะช่วยคนพ้นหมองศรี
ท่องทวีปทั้งห้าทั้งธาตรี
หว่านเมล็ดวิญญาณนี้ทั้งโลกา
หวังกุศลผลจริงที่ยิ่งใหญ่
จตุรพิธพรชัยให้โลกหล้า
เพื่อตอบแทนพระมหากรุณา
ที่นำข้าก้าวข้ามความลำเค็ญ!....
โดยอนุตราจารย์ชิงไห่
(ต้นฉบับเป็นภาษาเอาหลัก)
ฟอร์โมซา
ฤดูกาลแห่งชีวิตอันสุขสงบ ‘85
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟคีตากะ
หน้าส่วนตัว
3042
