8 มกราคม 2553 21:13 น.

..กอดของใครไหนเล่า ..เท่ากอดพี่..

พิมญดา

51238.jpg
ฟังรำพันอบอวลทวนลมซับ
ขอน้องกลับคืนเหย้าเฝ้าห่วงหา
รอยรักกรุ่นอารมณ์ตรมวิญญา
สัมผัสพาตรึงจิต..คิดมิคลาย

อ้อมกอดพี่ฤดีไหวใจเสมอ
บางคืนเพ้อโศกซมตรมไม่หาย
ยังไม่ลืมอ้อมแขนแนบหนุนกาย
รักจากชายชื่นชูอยู่ทุกยาม

จากมาหลายเพลาน้ำตาร่วง
น้องแสนห่วงพี่ยาอย่าเหยียดหยาม
แขนของใครไหนเลยจะเกยตาม
พี่อย่าถามช้ำชอกยอกย้อนทรวง

กอดของใครไหนเล่าเท่ากอดพี่
ใช่หน่ายหนีพี่ไกลใยถึงห่วง
ถนอมนวลเนื้อนางปานเดือนดวง
เพลาล่วงคืนสู่ประตูใจ

จุดใต้โคมทอแสงแรงคิดถึง
ห้วงคำนึงถึงพี่มิเหลวไหล
กระแจะจันทร์หอมเอยใช่เลยไกล
พลีมอบให้พี่ยา..คราหอมเอย


				
16 ธันวาคม 2552 12:34 น.

..แล้วจะรู้ว่าน้องรัก..

พิมญดา

k5346425122.jpg

ฟังคำอ้อนร้อนรุ่มกลุ้มใจนัก
มิหาญหักรักร้างจางหน่ายหนี
เอาหัวใจเดิมพันหวั่นฤดี
เป็นสักขีว่ารักน้องปองชีวา

พี่อุตส่าห์ถนอมออมรักฝาก
ไม่มีพรากจอมขวัญนวลเลยหนา
แม้วันเคลื่อนเดือนผ่านกาลเวลา
ขอสัญญาจะรักพี่..นี้คนเดียว

จะซื่อตรงคงมั่นฝันถวิล
ขอยลยินเสียงใจไร้คนเกี่ยว
สวรรค์ท่านเมตตาอย่าท้าเชียว
ท่านไม่เลี้ยวไกลห่างทางรักเรา

คอยน้องก่อนคนดีอย่าลี้ลับ
น้องจะกลับโลมใจไล่ความเหงา
นอนหนุนแขนแทนหมอนอ้อนแบ่งเบา
ที่สองเราเฝ้าคอยน้อยใจกัน

แล้วจะรู้ว่าน้องรักแค่ไหน
เอาหัวใจถอดวางข้างความฝัน
ก่อนนิทราบนบานผ่านแสงจันทร์
ปลายทางนั้น..ห่มรักภักดีเอย

				
14 ธันวาคม 2552 23:16 น.

ละครบทเศร้า"หญิงเจ้าน้ำตา"

พิมญดา

43.gif
บทละครชีวิตขีดเส้นแบ่ง

ให้แสดงบทเศร้าเคล้าความหวัง

เหมือนภิรมย์แต่ไม่สมตรมจีรัง

น้ำตาหลั่งรดโลกโศกโศกา


เมื่อพระพรหมสรรค์สร้างทางชีวิต

แล้วลิขิตหญิงหม่นทนปัญหา

เกิดมารับบทหนักรักร้างลา

เสมือนว่าสาปส่งตรงหัวใจ


ตัวละครวิโยคโลกประพันธ์

สวมหน้ากากหลากอันนั้นสวมใส่

หน้าแย้มยิ้มอิ่มรักพักตร์ยองใย

หากรักไกล..หน้าหมองครองโศกตรม


โลก!ใบนี้คือเวทีมิสิ้นสุด

ที่หลอกล่อมนุษย์สุดขื่นขม

มอบดอกไม้สวยงามตามภิรมย์

พอจ่อมจมกระชากหวน..ชวนอาวรณ์


หากเวทีปิดม่านผ่านทุกสิ่ง

ทิ้งร่างลงแน่นิ่งอิงไม้ขอน

สูญวิญญาณพาดร่างบนกองฟอน

จบละครหญิงเศร้า..เจ้าน้ำตา

				
13 ธันวาคม 2552 12:03 น.

..กล่อมคนเศร้า..เคล้าบทกลอน..

พิมญดา

woman_crying_1.jpg
ฝากเพลงเศร้าเคล้ากลอนอักษรร้าว
สายลมหนาวสาวหม่นจนสั่นไหว
จรดถ้อยร้อยความตามทรวงใน
กรีดเลือดใส่สีหมึกบันทึกมา

เสียงบรรเลงเพลงโศกโลกนักกลอน
มันร้าวรอนห่อเหี่ยวเปลี่ยวหนักหนา
อาจไม่เหมือนเสียงพิณจินตนา
หยดน้ำตาสลับสายพ่ายอับปาง

ฝากบทเรียนความรักที่หักจิต
บางทีคิดถึงเขาเหงาไม่สร่าง
สุขที่ได้คิดถึงจึงเบาบาง
มองที่ว่างเคยเคียงเพียงแสงเงา

เสียงสะอื้นฝืนเก็บเจ็บจนปร่า
ยากดับไฟเสน่หาคราแผดเผา
แอบร้องไห้ข้างในใจเบาเบา
เวทนาตัวเรา..เฝ้ารำพัน

ฝากคนเศร้าทั่วหล้าอย่ายอมแพ้
คงแล้วแต่พระพรหมท่านเสกสรรค์
ขีดทางเดินเมินรักหักจาบัลย์
อาจมีวัน....บรรเลงเพลงกลอนงาม

				
9 ธันวาคม 2552 20:47 น.

กลิ่นแป้งร่ำกำจร...พรของพี่

พิมญดา

img130.jpg
อบอุ่นนวลรัญจวนครวญใจน้อง

พี่ประคองสองปราค์พรางถนอม

ปัดเหลือบยุงริ้นไรอย่าไต่ตอม

ใจพยอมอิ่มสุขทุกเพลา



หนุนแขนนอนก่อนหลับทับอกพี่

คืนราตรีจันทร์ฉายพรายพร่างฟ้า

ฟังเสียงพรวอนเว้าเหล่าเทวา

ขอแก้วตาฝันดีพี่ขอพร



จึงมิหน่ายคลายหมองห้องดวงจิต

เรือนสถิตย์รักมั่นมิหวั่นถอน

ทุกคืนค่ำแป้งร่ำกลิ่นกำจร

พรมก่อนนอนหอมเย็นเป็นศรีเรือน



ขอให้รักนวลน้องอย่าข้องขุ่น

หวานละมุนอุ่นใจหาใดเหมือน

จะกอดเกยเชยชมพรมดวงเดือน

เพลาเคลื่อนเรือนใจมิไหลตาม



ผละ! สไบไหมแพรเพราะแพ้รัก

น้องประจักษ์ใจนี้ฤดีหวาม

นอนเถิดเจ้าพี่เฝ้าทุกโมงยาม

จักทำตามพี่ยา .. คราหอมเอย

				
ไม่มีข้อความส่งถึงพิมญดา