25 มิถุนายน 2550 21:45 น.
พิมญดา
ค่ำคืนนี้ แหงนมองจันทร์ บนฟากฟ้า
สะอื้นให้ น้ำตาไหล อาบแก้มสาว
จันทร์จ๋า ข้าขอโทษ ที่โง่งมและหูเบา
หลงเชื่อเขา หมดทั้งใจ ให้ทั้งตัว
มาวันนี้ รอยเจ็บ ยังไม่ จางจากหาย
เขาเหยียบย่ำ ดวงใจ จนเป็นแผล
จันทร์จ๋า รู้หรือไม่ รักข้าโดน เขารังแก
เจ็บจน บาดแผล ปวดระบม ตรมทรวงใน
เดียวดาย หายใจรวนริน สิ้นความหวัง
น้ำตาไหลหลั่ง สุดจะกลั้น สุดจะฝืน
ร้องให้ คล่ำครวญ จมน้ำตา ทุกค่ำคืน
ข้าสะอื้น จันทร์อย่าว่า ข้าวอนจันทร์
ข้ามาวอน เพียงแค่มาผ่อน ความเจ็บปวด
มันร้าวรวด ใจแทบแยก แตกสลาย
ไม่มีเขา ไม่มีใคร มันหนาวเหน็บ ทั้งหัวใจ
รู้หรือไม่ ข้าเหมือนคน ที่หายใจ ตายทั้งเป็น
24 มิถุนายน 2550 20:22 น.
พิมญดา
ใครหนอดีด กรีดซึงหวาน แว่วผ่านหู
เพียงพิศดู ให้โหยไห้ อาลัยหนา
เสียดเสียงซึง ซึ้งอ้อน ย้อนอุรา
หวามแว่วมา น้ำตาไหล ใจระทม
อ้อนเสียงซึง ตรึงตรา อุราสาว
ให้ใจร้าว คราวอ้ายร้าง มิสร่างสม
ปล่อยข้าเจ้า เฝ้ารออ้าย วายอกตรม
สัญญาลม ว่าเว้า เศร้าทรวงใน
ข้าเจ้านอน รอนร่าว ร้าวหัวอก
น้ำตาตก เพราะอ้ายลี้ หนีห่างหาย
ไปอยู่กรุง ลืมน้อง นอนเดียวดาย
คนอยู่ไกล เขามีไหม่ ใยลืมคิง
อ้ายคงชอบ ปากแดงแดง ใส่สายเดี่ยว
จึงบ่เหลียว ปิ๊กบ้าน หาน้องหญิง
อันผู้ชาย ไกลบ้าน หรือรักจริง
คงมั่วสิง สู่สาว เมาบ้านไกล
ในบ้านกลอน มีใครเห็น แฟนข้าเจ้า
หลงมาเมา อู้สาว แถวนี้ไหม
ทิ้งข้าเจ้า ให้หลงรอ ท้อหัวใจ
หากว่าใคร เห็นด้วย ช่วยบอกที
24 มิถุนายน 2550 05:44 น.
พิมญดา
...เคยขีดคำ ว่ารักออก จากใจฉัน
ปิดนานวัน ไม่เปิดออก เพราะชอกช้ำ
รักผ่านมา ทำให้ ใจจดจำ
ปิดใจช้ำ ขีดเส้นใต้ อย่าได้เจอ
...เพราะอดีต มันปวดร้าว เศร้าใจสุด
ฉันจึงหยุด ปิดใจไว้ ไม่ให้เผลอ
กลัวเหลือทน จะได้เจอะ คนอย่างเธอ
ฉันกลัวเผลอ ซ้ำรอยเก่า ใจร้าวราน
...มาวันนี้ อยากลบเส้น ที่ขีดไว้
อยากทำใจ ตัวเอง ให้มีฝัน
อยากขอเธอ คนใหม่ ให้รักกัน
ด้วยคงมั่น อย่าบ่ายเบี่ยง หรือเกี่ยงงอน
...ฉันเคยผิด พลาดมา อย่าลวงฉัน
ให้ร้าวราน ซ้ำซาก จนยากถอน
กว่าเปิดใจ ใหม่ได้ ใจอาวรณ์
ต้องกอดหมอน นอนเดี่ยว เปลี่ยวมานาน
...อยากให้เธอ รักฉัน ด้วยดวงจิต
โปรดอย่าคิด ผลาญพล่า หัวใจฉัน
ฉันอยากมี คู่คิด ชิดชมกัน
ไว้สร้างฝัน ลบรอยร้าว เคยเศร้าตรม...
23 มิถุนายน 2550 23:40 น.
พิมญดา
เคยขีดคำ ว่ารักออก จากใจฉัน
ปิดนานวัน เปิดออก เพราะชอกช้ำ
รักผ่านมา ทำให้ ใจจดจำ
ปิดใจช้ำ ขีดเส้นใต้ อย่าได้เจอ
เพราะอดีตมันปวดร้าวเศร้าใจสุด
ฉันจึงหยุดปิดใจไว้ไม่อยากเผย
กลัวว่ารักมันออกมาผลอย่างเคย
ขีดหยุดเลยขังเอาไว้ใจร้าวราน
มาวันนี้เส้นที่ขีดเริ่มจางหาย
ในหัวใจเริ่มเปิดได้คลายเจ็บช้ำ
เพราะเธอเอาคำหวานมาลบมัน
ให้ความหวังทั้งคำมั่นเธอซื่อตรง
ลบรอยร้าวอย่าจากไปเหมือนคนเก่า
อย่าได้เอาความเจ็บช้ำมาแจกจ่าย
อย่าได้ทำให้ปวดร้าวและน้อยใจ
รู้หรือไม่กว่าเปิดใจใช้เวลานานแสนนาน
22 มิถุนายน 2550 21:19 น.
พิมญดา
นะนะ ลองพูดสักครั้งได้ไหม
นะนะ ช่วยเอ่ยออกมาจากข้างใน
นะนะ บอกรักฉันจนสุดหัวใจ
น่านะ นะคะช่วยบอกที
นะนะ อย่าเขินบอกมาหน่อย
น่านะ อย่าปล่อยให้คอยได้ไหม
นะนะ อยากฟังคำตอบออกจากหัวใจ
นะน่า อย่าเขินอายสิจ๊ะคนดี
รักรัก ก็รักเธอมากรู้ไหม
รักรัก ออกจากในใจฉันนี่
รักรัก เป็นคำตอบสุดท้ายที่มี
รักรัก ทุกนาทีใจมีแต่เธอ
น่ารัก ยามเธอบอกรักฉัน
น่านะ แก้มเธอแดงๆน่ารักจัง
นะนะ อยากฟังใหม่อีกสักครั้ง
นะนะ เดี๋ยวให้รางวัลจุ๊บๆหนึ่งที
Calendar
Lovers
12 คน เลิฟพิมญดา
หน้าส่วนตัว
1384
