แสงหิ่งห้อย
บทที่ 1
ปลายฝน ต้นหนาว ใครนะช่างเอ่ยคำนี้ได้ไพเราะจัง นี่ต้นเดือนพฤศจิกายนแล้วนะ ฝนก็ยังตกแบบลืมหูลืมตาไม่ขึ้น ตกจนลืมว่าเป็นฤดูอะไรไปแล้ว ฉันชอบมองดอกดาวกระจายที่หน้ารั้วบ้าน มันจะบานล้อลมทุกครั้งที่เริ่มสัมผัสอากาศในฤดูหนาว แม้จะดูบอบบาง แต่ฉันว่ามันมีชีวิตชีวา ฉันชอบคุยและทักทายมัน ดูเหมือนมันก็จะรับรู้และส่งความสดชื่นตอบกลับมาอย่างอ่อนโยน ...................แต่....เช้านี้ ฉันเดินผ่านหน้าบ้านเข้ามาด้วยอารมณ์ที่เหงาหงอย มันคงอยากถามฉันเหมือนกันว่าเป็นอะไร ถ้ามันถาม ฉันจะตอบว่า....ไม่มีอะไรหรอก ฉันเพิ่งตัดใจจากใครคนหนึ่ง....มา......ก็เท่านั้นเอง
ตกลงมา
1370
1
0
หน้าส่วนตัว
