8 ตุลาคม 2547 14:55 น.
แก้วประเสริฐ
เพื่อนเอ๋ยเพื่อนรัก
เพื่อนสุดที่รัก
ความเป็นเพื่อนเตือนจิตโอ้คิดเสมอ
เธอเลิศเลอเพียบพร้อมย้อมใจฉัน
ปานประหนึ่งทวยเทพเสพซ้องกัน
สร้างสิ่งสรรค์โน้มน้าวเร้าอารมณ์
คอยพิทักษ์หักห้ามเมื่อย่ามจิต
เฝ้าพินิจพิจารณาตามเหมาะสม
ภิรมย์รื่นชื่นไว้มิให้ตรม
คอยเร้าโรมบ่มหทัยเข้าเคียงครอง
พอพลาดพลั้งรั้งเหนี่ยวไม่เลี้ยวลด
ไม่เคยประชดประชันหันเข้าสนอง
หาเหตุผลหนุนเอื้อเกื้อเกี่ยวดอง
เพื่อหมายปองให้สุขมิทุกข์ใจ
เกษมศานต์สราญไว้ด้วยความรัก
สมานสมัครพร้อมจิตมิคิดไหว
ใครมาปั่นหักหวนชวนอย่างไร
เพื่อนมิได้เปลี่ยนหทัยที่หมายรัก
บัดนี้เล่าเพื่อนเราเขาอยู่ไหน
กาลผ่านไปหลายเพลามาประจักษ์
ตามหาอยู่สู่หาด้วยใจภักดิ์
โอ้เพื่อนรักเจ้าอยู่ไหนใยมืดมน
จิตซาบซ่านผ่านมาร่าเริงรื่น
แสนชุ่มชื่นระรื่นจิตคิดสับสน
เจ้าเพื่อนยากอยู่ห้วงในดวงกมล
เราตามค้นแสวงหาทั่วธานี
เพื่อนเอ๋ยเพื่อนเตือนจิตคิดเสมอ
ฉันพร่ำเพ้อละเมอหาแม่โฉมศรี
อยู่แห่งไหนให้ข่าวนะคนดี
ตัวเพื่อนนี้อยากพบสบสายตา
แม้นยากเย็นเช่นเข็นครกขึ้นเขา
แม้นรบเร้ากับไพรีมิหน่ายหนา
หากจะตายเพื่อเพื่อนไม่นำพา
ขอพบหน้าเพียงครั้งยังสุขใจ.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
6 ตุลาคม 2547 16:18 น.
แก้วประเสริฐ
นางฟ้าจำแลง
เพียงยลตะละแม่แลสุดโฉม
ช่างน้าวโน้มโลมเร้าจิตหวั่นไหว
แต่ละนางสวยเลิศเฉิดวิไล
ย่างเยื้องกรายคล้ายหงส์ผกเหิรลม
ลมโชยอ่อนแลระบัดพัดเกศา
พลิ้วไปมาละลานตาน่าสุขสม
เอวโอนอ่อนระทวยแสนชวนชม
จิตภิรมย์ชมชื่นระรื่นตา
อันวงพักตร์แต่ละนางละไมนัก
งามผ่องจักมาเทียบเปรียบสรรค์หา
ดุจดาวเดือนเลื่อนลอยบนฟากฟ้า
แสงเจิดจ้าจนใจใคร่ถวิลครวญ
นวลนางอร่ามงามล้วนแม่เจ้าเอย
ยากละเลยแลลับใจกลับผวน
หวนคำนึงพึงพิศจิตรัญจวน
ด้วยแลล้วนงามสะพรั่งดั่งดาวเดือน
องค์อุมาเทวีที่ไกรลาส
ดารดาษเพียบพร้อมยากจะเหมือน
นางเกาะกลุ่มเกี่ยวก้อยห้อยยามเยือน
สุดแชเชือนเบือนหน้าจ้องตะลึงตาม
ยามนวยนาดวาดร่างดุจกวางเจ้า
เอวองค์เว้าส่ายโยกสะโพกวาม
อะล้าอร่ามยามเยื้องกรายนงราม
ให้แลตามนางสงวนนวลละออง
สำเนียงเสียงเพียงยินจินต์ใหลหลง
กังสดาลลงตรงหทัยใคร่สนอง
ระริกระรี้ปรีดิ์เปรมเกษมปอง
ลอยละล่องท่องไปกับเสียงสวรรค์
ตลึงแลแม่นางเอ๋ยฉันเคยเห็น
ไม่เทียบเช่นเหล่าอนงค์บรรจงสรรค์
ช่างวิจิตรพินิจดูสุดจำนรรจ์
จนใจสั่นพลันระทวยล้วนงามตา.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
4 ตุลาคม 2547 14:44 น.
แก้วประเสริฐ
รำพึงคำนึงหวนฝัน
ฝืนหทัยใคร่สลัดผลักห้วงจิต
ใยผูกติดบิดเบือนยากเปลี่ยนแท้
มัดเป็นเกลียวเกี่ยวกวัดรัดดวงแด
ไร้เหลียวแลต้องรำพึงถึงอกเรา
สิ่งผ่านมากล้ำกลืนขืนอกเศร้า
ความปวดร้าวเผาจิตคิดถึงเขา
อกช้ำชอกล้ำลึกตรึกไม่เบา
บั่นทอนเอาเร้ากายาพาระทม
สายตาผ่านหน้าต่างระหว่างคิด
ทั้งชีวิตผ่านมาช่างน่าขม
ความภักดีที่มอบยังระบม
ให้ตรอมตรมบ่มฝักกักในทรวง
เหมือนบ่วงบาศมัดไว้ยากไขแก้
สุดจะแลรอบข้างยังห่างสรวง
ฉิมพลีวิมานวาดหวังครั้งตักตวง
แม้มาล่วงลับร้างเสียห่างไกล
โอ้อนาถวาสนาคราหนนี้
บั่นตัวพี่ที่หมายปองลงไฉน
ยิ่งคิดไปก็ช้ำระกำใน
ทำอย่างไรสะบัดพรากจากรักมี
วอนเทพไท้เทวาพนาสณฑ์
โปรดช่วยดลจิตใจให้ผ่องศรี
หนึ่งสองสามสี่ห้าจงปราณี
กำหนดมีขึ้นไว้ให้เป็นลม
ความปั่นป่วนขื่นขมระทมหาย
ค่อยละลายคลายทุกข์ตามเหมาะสม
เหลือแต่เพียงร่างกายผ่ายผอมตรม
อกระทมข้างในให้จืดจาง
ยิ้มเศร้าเศร้าเฝ้ายิ้มพริ้มพรายแจ้ง
แสนแห้งแล้งแบ่งปันครั้นสะสาง
ชะโอดอิ่มลิ้มรสเมื่อหมดทาง
ช่างอ้างว้างโดดเดี่ยวและเดียวดาย.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
2 ตุลาคม 2547 13:34 น.
แก้วประเสริฐ
อกหักรักโรยลา
พร่างพรมหยาดพิรุณกรุ่นกลิ่นหอม
ชโลมล้อมน้อมห้อยมวลพฤกษา
มวลบุบผามาลีหลากพันธุ์นานา
เย้ายวนตางามระยับแวววับไกล
ช่างเพริศแพร้วแวววับยามแสงส่อง
เกล็ดแก้วมองห้องสะท้อนสีสดใส
อบอวลอิงมิ่งสมรเป็นยองใย
ละลานใจให้หวนคำนึงตลึงแล
ครั้นพฤกษามาลีมาโรยล่วง
ด้วยขาดห้วงล่วงลับดุจกระแส
มิห่วงหาอาดูรสูญดวงแด
มิเหลียวแลแม้แต่ข้างเคยครอง
กลิ่นที่หวนชวนอบอวลไอรส
ยากจะจรดกำหนดคืนมาสนอง
ยิ่งนานไปสุดหวนให้ชวนตรอง
เหลือแต่ห้องซากบุบผามวลมาลี
นั่งพิงมองมาพิศยิ่งจิตเศร้า
ไอศูรย์เราเคล้าต้องหมองจนศรี
แสนเทวษมินำพายามราตรี
เหลือตัวพี่อ้างว้างคราระทม
อกแทบขาดสิ้นสลายมลายแล้ว
สิ้นหมดแถวแนวทางสร้างสะสม
หวานสุดหวานถึงครามาระบม
น้ำผึ้งขมตรมรักหักเจียนตาย
แสงจันทร์สาดห้องหอเคยพะนอ
คงจะรอวันสิ้นภินท์สลาย
ดุจชีวิตปิดกั้นคอยวันวาย
สิ้นมลายคลายห้วงที่ชมชื่น
สะอื้นจิตคิดไปใครเล่าหนอ
จะเคล้าคลอพะนอรักยากสุดฝืน
เหลือเพียงปมขมผูกถูกกลมกลืน
หัวใจฝืนคืนยากอยู่เดียวดาย.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
หน้าส่วนตัว
939
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
