2 มิถุนายน 2548 11:30 น.
แก้วประเสริฐ
ชีวิตที่วุ่นวาย
วิวิธผันกาลเปลี่ยนเวียนชีวิต
สร้างลิขิตปรวนแปรแม้แต่ฝัน
ก่อกำเนิดวุ่นวายแต่ละวัน
มิสร้างสรรค์กลับหันเข้าสู่วังวน
สิ่งใดเล่าเข้าใฝ่หาชะตาหนอ
ล้วนหมุนต่อกงเกวียนเวียนสับสน
จิตสล้างกลับมืดมนจนตรอมตรม
สิ่งเข้าบ่มล้มล้างคือทางรัก
หันเหหวนล้วนเกิดจากตัวเจ้า
ทุกค่ำเช้าเฝ้าคำนึงถึงประจักษ์
จะกินนอนวอนเว้าเสียยิ่งนัก
มิยอมพักหักใจแล้วไม่เมิน
ข้อปฏิบัติของชีวิตที่เอียงสุด
มิหันหยุดกับสร้างจนแลเขิน
ทางที่ถูกกลับวางมิดำเนิน
หลงเพลิดเพลินเดินอยู่ในหมู่มาร
มัชฌิมาปฏิปทาพระวางไว้
ก็ไม่ใส่ฝังจำมากล่าวขาน
หมกมุ่นอยู่กามาจนลนลาน
ว่าสำราญกามสุขทุกข์ครอบครอง
ทำลายสิ้นในสัมมาอาชีวะ
แม้แต่พระมาฉุดก็ไม่สนอง
เกิดลำบากเดือดร้อนที่ใฝ่ปอง
แล้วมาร้องเสียงแตกแหกกะเชอ
โอ้ใครเล่าเขาทำเกิดเช่นนี้
คงเป็นที่ความรักมักเสนอ
เข้าครอบคลุมหน่วงเหนี่ยวเลี้ยวนะเธอ
จนละเมอเพ้อหาพาระยำ
หากมีสติใคร่ครวญล้วนจัดสร้าง
ให้กระจ่างมัชฌิปฏิปทาสุขล้ำ
วางตัวเองถูกต้องทำนองธรรม
มิกระทำยำเกรงสิ่งผ่านมา
ความวุ่นวายทั้งหลายก็คลายสิ้น
จะโผผินบินไปสำราญหนา
กระจ่างสุขหากชอบในกามา
รักที่หาก็สว่างกระจ่างใจ.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ. ๙๙๙
1 มิถุนายน 2548 12:41 น.
แก้วประเสริฐ
ชังสิ้นดินฟ้า
ส่อรูปสรีระนอกในยากใคร่เห็น
ใช่ประเด็นสำคัญนั้นอย่าหมาย
หากใจจิตคิดประดับอยู่กับกาย
สิ่งทั้งหลายมองเห็นดุจเช่นเงา
ถึงสอดส่องมองไปนั้นหาอยู่
สิ่งมุ่งสู้อยู่ที่ใจใช่เราเขา
เลือนแลลับนับอยู่คู่กับเงา
จนลืมเนาทำเรื่องให้เขื่องโต
กาลเวลาพาคนหลงวนยิ่ง
สร้างทุกสิ่งยามรักมักทำโข
กระเซาะกระแซะแนะนำทำคุยโว
สุดจะโอ้อวดอ้างสร้างมายา
ล้วนคำนึงถึงผลตามกลสร้าง
เข้าแทรกกลางพิลึกสุดกังขา
เดี๋ยวว่าลืมไม่ลืมทำเย็นชา
นี่แหละหนามวลหมู่สู้ตอแย
กลมายาพากลด้วยคนชัก
จัดห่วงมักหลอกไว้ให้แยแส
พอสิ้นเสียงหงายผึ่งหมดดวงแด
ยากจะแก้กลับได้โธ่ใจคน
ฟ้าทะนงหลงตนคนดีเด่น
สรรพสิ่งเห็นวางก้ามแต่สับสน
ดินพะนอหมายเพน้าเพื่อเฝ้ายล
วางตัวตนเหนือชั้นกระสันนัก
อุตพิดผลิดอกออกกลิ่นขี้
หมาเร่งรี่เข้าดอมหอมประจักษ์
วงสังคมมากมายคล้ายแสร้งรัก
เหหันมักถูกผลักเข้าวังวน
โอ้อนาถวาสนาชะตากลับ
ยากคืนกลับจากสิ่งให้สับสน
ขอชิงชังดินฟ้าจากห้วงกมล
ทำตัวตนลอยชายแม้นใครเมิน.
๙๙๙ แก้วประเสริฐ.๙๙๙
หน้าส่วนตัว
2571
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
