26 พฤษภาคม 2549 09:48 น.
แทนคุณแทนไท
...๑...
ดอกเอยเจ้าดอก ฐนิตา
รักจะริดปลิดลา แม้ว่าเศร้า
อย่าด่วนดิ่ง ทิ้งร่าง ลงหว่างเงา
ของความ ปวดร้าว ผะผ่าวนั้น
...๒...
แล้วฉัน จะข้ามฝัน ไปหาเธอ
นำวัน โลกละเมอ เคยเพ้อฝัน
ร้อยมวล ดอกไม้ ไปกำนัล
กระซิบมอบ ปลอบขวัญ วันรักลา
...๓...
สงวนศักดิ์ รักศรี นะที่รัก
ฉันก็เคย รู้จัก ความปวดปร่า
ก้าวข้าม มาแล้วหละ ทรมา
รอหน่อยนะ จะไปหา อีกไม่นาน
...๔...
นำถ้อย อักษร อันอ่อนหวาน
ไปบรรณาการ คนสานฝัน-
จะทอดาว วาวฟ้า เป็นผ้าพัน
ให้อุ่นชิด สนิทพลัน ในวันเจอ
...๕...
ฉันจะข้ามฝัน ไปหานะ
พร้อมสัมภาระ คนเพ้อเจ้อ
เต็มไปด้วยหวัง ละไมละเมอ
ว่ามีวิธีช่วยเธอได้หายดี
สำหรับเธอ ฐนิตา บุญสิน
.....................................
พระศุกร์ที่ ๒๖ พฤษภาคม ๔๘ / แทนคุณแทนไท
24 พฤษภาคม 2549 15:52 น.
แทนคุณแทนไท
เขียนที่นี่.. ..นนทบุรีที่รัก...
..บานเช้า.. ที่คิดถึง
ดอกเอ๋ยเจ้าดอกพิกุลอ่อน-ขั้วจะริดปลิดว่อนลงตอนไหน
ความรู้สึก เหมือนว่าจะขาดใน-ขั้วหัวใจเหมือนว่าจะขาดรอน
หัวใจเอ๋ย... เหมือนหลุดหายไป
ผมเขลาเกินไปหรือไร ?
เขลาเกินกว่าจะรู้ว่า
วันที่เราชิดใกล้ ทำคุณเป็นทุกข์
คุณว่าคุณหวั่นไหวเมื่อใกล้ผม
เป็นความหวั่นไหวที่ทำคุณทรมาน ผมได้แต่นึก เสียใจจัง
การได้อยู่ใกล้คุณเป็นบางเวลา สัมผัสแผ่วๆเป็นบางหน เป็นความสุขของผม
ผมไม่รู้หรอกว่า จะมีสิ่งใดสุขกว่านี้บ้าง
รู้แต่ว่า ถ้าไกลคุณเกินกว่านี้ คงทำผมทรมานใจมากมาย
มีอุ่นไอแห่งความรักที่อยู่รอบๆตัวผม มากมาย
แต่มีไม่กี่รัก ที่ผมปรารถนาถึง
บางรักที่ปรารถนา กำลังจะลาจากไป ผมใจหายนะ
ทุกครั้งที่ผมได้สัมผัสคุณ หัวใจผมก็หวั่นไหวไม่แพ้คุณ
ผมไม่ถามหรอก ว่าคุณจะรู้สึกถึงความไหวหวั่นนั้นหรือไม่
เพราะดวงใจที่กำลังจะลาจาก กับดวงใจที่กำลังจะขาดนัย
เ ร า ค ง รู้ สึ ก ต่ า ง กั น
คุณเคยว่า คุณไม่อยากเป็นหนึ่งในหลายๆใครนั้นของผม
คำคุณนั้น ทำผมนึกหมิ่น และพาลชังตัวเองนัก
ผมเป็นเช่นนั้นจริงๆหรือคุณ ?
ผมล้อเล่นกับความรู้สึกพิเศษเช่นนั้นเลยหรือ
ไยคุณเรียกผมว่าคนดี
เมื่อความเป็นผม มิได้เข้าใกล้คำที่คุณเอ่ยเลย
แ ม้ เ พี ย ง สั ก ห นึ่ ง น้ อ ย
คุณน่าจะเรียกผมด้วยประโยคอื่นมากกว่า
ค น เ ล ว น่าจะเหมาะนะคุณ
..บานเช้า.. ที่คิดถึง
สำหรับผม
ซาบซึ้งวงรอบของหนึ่งเวลานี้ยิ่งนัก ที่หมุนผมมาให้เจอกับคุณ
คุณเป็นมากกว่าดอกไม้บาน ของฤดีกาลที่แห้งแล้ง
แม้เราได้ชิดใกล้กันเพียงฝัน ในค่ำอันเงียบงัน ของคืนอันเงียบเหงา ขณะที่พระจันทร์ซ่อนตัวอย่างเงียบๆในม่านเมฆ
ที่ถึงจะที่คิดถึงกันสักเพียงใด
ก็ได้แต่วาดเงาร่างความงดงาม บนทางช้างเผือกขาว ว่าเราได้ส่งผ่านความคำนึงหากันไปร่วม และรวมกัน ณ ที่ห้วงแห่งนั้น
แม้หนึ่งปรารถนาบางอย่างเคยสิ้นแล้ว พลันที่ความเป็นคุณมาปรากฏอยู่ในหนึ่งอนุสติ เหมือนได้วาบแสงอันเคยดับมืด ที่ถึงแม้ไม่อาจทำอะไรได้มากนัก
ดั่งสายน้ำไหลไปไกล.. ได้แต่ทอดตามอง และลอยปรารถนาดีดีตามไป.. หวังใจ ว่าจะไหลไปร่วมรวมกัน ณ ที่ใดสักแห่งหนึ่ง.. ที่เรา อาจรู้สึกได้ถึงกัน
คุณจะรู้ความรู้สึกผมหรือไม่หนอคนดี
..บานเช้า.. ที่คิดถึง
การที่เราจะรักกัน ไม่ใช่เรื่องยากเลย
ดูซิ... บัดนี้
ผมรักคุณ มากล้ำ จนไม่กล้าเอาไปเปรียบกับรักไหน
ที่เคยมาทอทับอยู่ในเบื้องนั้นของหัวใจ
แม้กายธรรมชาติเราไม่อาจสัมผัสกัน แหละแววตาก็ไม่อาจประสาน ได้ดั่งรักอื่นหมื่นพันล้านดวงใจบนโลกแห่งความแตกต่างใบนี้
แต่ผมสุขใจนะคนดี
ที่ส่วนสัมผัสเรา ได้โอบกอดกัน อย่างบริสุทธิ และยุติในทุกความยึดมั่น
เ ส ม อ เ ส ม อ
ผมไม่ใช่ชายอันวิเศษอะไร จึงไม่อาจล่วงรู้กาลในวันหน้าได้
จึงตอบคุณไม่ได้สักทีว่า
ในวันพรุ่ง
เราจะยังจะได้โอบกอดความรู้สึกกันไปอีกนานแค่ไหน
ตราบเท่าที่คุณ ยิ น ดี ผม ป ร า ร ถ น า แหละวันเวลาไม่ด่วนหมด กำ ห น ด ห ม า ย
เราจะยังมีเรา เช่นนั้น....
นิรันดร์...
นะคนดี...
ตะแบกบาน...
ผมเคยบอก
จะเก็บให้คุณ... สักวัน
คุณว่า จะรอคอย.. ชั่วชีวิต
แม้เป็นเพียงสมมุติฝัน
ก็อย่าด่วนทอดทิ้งมัน
ด้วยการเอ่ยคำลา
ยังไม่อยากให้วันที่ตะแบก แตกดอกบานไร้ความหมาย
เพียงเพราะวันนั้น....
ไ ม่ มี คุ ณ
..บานเช้า..
คุณได้ยินผมรึเปล่า......
พระพุธที่ ๒๔ พฤษภาคม ๔๙
แทนคุณแทนไท
23 พฤษภาคม 2549 09:18 น.
แทนคุณแทนไท
...
เธอทอด สะพานตา ท้าให้ข้าม
ฉันขืนห้าม ความคิดสิเน่หา
ให้จารีต คั่นขีด อิสรา
ดีกว่าต้องปวดปร่า ในภายหลัง
...
สะพานตาที่เธอท้าให้ข้าม
ถ้าเลยลาม ไปตามความคิดหวัง
อาจไม่ถึงแม้หนึ่งที่ซึ้งสั่ง
แค่เรายัง รักกันมันไม่พอ
...
สะพานตาที่เธอท้าให้ข้าม
โปรดหักห้าม ความคิด สักนิดหนอ
เราไกลกัน เกินคำคน เคยทนรอ
เธออย่าขอ ให้ข้าม ตามไปน่ะ
เธอทอดสะพานตา ท้าให้ข้าม
ฉันหักห้ามความคิด อิสระ
เมื่อเรานั้นต่างมีซึ่งพันธะ
และฉันจะ ข้ามสะพาน ไปทำไม
...บทส่งใจ...
...ที่รัก
...ฝั่งนั้นเป็นไงหนอ
...ถ้าผมทำได้ ทำไมผมจะไม่ก้าวข้ามไปหาคุณหล่ะ
...
...แต่ด้วยเกียรติที่คุณควรมี
...และประเพณีที่เราควรมั่น
...
...เรานั่งมองกันอยู่คนละฟากของสะพานแบบนี้ดีกว่านะ
...แม้ปวดร้าว แต่อย่างน้อย
...รักเรา ยังภาคภูมิ สูงค่า และผ่าเผย อย่างเคยเป็นนั้น
...ไปชั่วนิรันดร์
...
...เรายังรักกันมั่นเสมอนี่นา
...เนอะ !!!
...คนดี
...ของผม
จำได้ว่า อีกฝั่งฟาก ของสะพาน
ความฝัน เคยหวานกังวานไหว
ฉันทอ เธอทอด สะพานใจ
เพื่อก่อ สายใย หัวใจรัก
พระอังคารที่ ๒๓ พฤษภาคม ๒๕๔๙ / แทนคุณแทนไท
22 พฤษภาคม 2549 13:05 น.
แทนคุณแทนไท
...อย่านึกชังตัวเองนะ....
คนดี...
นั่นแค่รส บทกวี วลีฝัน
เป็นบางเสี้ยว ส่วนสัตย์ อัศจรรย์
อย่าหลงติด สนิทมั่น กับมันนะ
ผ่อนพัก...
เธอคนดี ที่รัก จงพักซะ
อย่าให้ความงดงามลุกลามหละ
ฉันเกรงจ๊ะ เธอจะรับมือไม่ไหว
อย่าเลย...
ใครหนึ่งเคย คิดวาด ว่าอาจได้
เป็นส่วนซึ่ง พึ่งพิง อิงอุ่นไอ
อย่าปล่อยให้ ความเป็นไป ทำลายนะ
คนดี...
ส่วนเสี้ยวปรารถนามี ยังดีจ๊ะ
อย่าเสี้ยมสอน หัวใจ ตัวเองนะ
อย่าทำร้ายตัวเองหละ คนดี
แทนใจ
อาจไม่มีดอกไม้ละไมสี
แต่ในถ้อย ร้อยรส พจวลี
เธองดงาม กว่าที่ เธอคิดนะ
................................................
แด่เธอคนดี.../...ห่วงนักเวลาคุณนึกคิดแย่ๆกับตัวเอง
แทนคุณแทนไท
12 พฤษภาคม 2549 18:44 น.
แทนคุณแทนไท
...เขียนที่นี่...
...พฤษาคม ๔๙
...วันรวีที่รัก....
...เดือนนี้แท้แล้วเป็นฤดูไหนกันนะ
...เมื่อคืน
...ผมแอบใช้เวลาเงียบๆ ปล่อยจินตนาไปถึงคุณ
...
...คุณผู้ซึ่งเป็นดุจนางฟ้า
...แหละเป็นเกือบทุกความภาคภูมิในความเป็นปัจจุบันนี้
...
...แม้แสงแห่งดวงดาวในเมืองใหญ่
...ไม่อาจนำพาความคิดถึงที่ผมปรารรถนาส่งไปถึงคุณได้
...
...แต่หวังยังมีนะครับคนดี
...ว่าความเงียบเหงา แหละมนต์มืดแห่งราตรีกาล
...จะนำถ้อยความที่ท้นรู้สึกนี้ ไปกระซิบบอกคุณ
...
...ห่วงคุณจังเลยคนดี
...วินาทีนี้คุณจะเป็นเช่นไรหนอ
...
...ถ้าคุณคิดถึงใคร ก็อย่าให้กินพื้นที่ในหัวใจที่จะคิดถึงผมนะ
...
...คุณอาจแอบหัวเราะคิก
...นึกขันกับคำแสนเชย ของชายที่คุณเคยเย้าว่า ลิเกบ้านนอก
...ว่าจะคิดถึงอะไรปานนั้น เราห่างกันยังไม่ถึงรอบแห่งวงของคืนวัน
...
...แต่ผมคิดถึงคุณจริงๆนะ
...มีหลายความรู้สึก ที่ท้นอยู่ในความคะนึงผมเต็มไปหมด
...
...บ่อยครั้ง
...ผมเคยแอบอ้อนวอนบุญบารมีของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากล
...สมมุติใจเป็นพระเอกหนังไทยสมัยบุราณ
...ว่าเทวะ เทวา
...โปรดช่วยดลให้เธออันเป็นที่รัก
...มีแต่วันที่ใจสบาย อย่ามีทุกข์ใดมารบกวนในทุกความเป็นเธอเลย
...
...นางฟ้าตัวน้อยของผม
...รู้ไหม...
...ทุกครั้งที่ความเป็นคุณมาปรากฏอยู่เบื้องหน้าผม
...ผมแอบหวังเสมอว่า เราจะไม่ต้องกล่าวคำลากันอีก
...ถึงแม้ในอนุสติจะรู้ว่า
...คำอำลานั่น จะนำพาเรามาพบกันใหม่อีกครั้งก็ตาม
...
...ผมไม่เคยอยากห่างคุณแม้สักส่วนเสี้ยววินาทีของความโดดเดี่ยวเลยที่รัก
...
...วันรวีที่รัก....
....
...เดือนนี้แท้แล้วเป็นฤดูไหนกันนะ
...
...แปลกจัง
...บางค่ำความคิดถึงก็พรำๆ ในความรู้สึกเหมือนต้นฤดูฝน
...แต่บางวัน ของความทรมาน ก็รัดรุมหัวใจ
...เหมือนโดนโดดเดี๋ยวในว้างแดดของปลายฤดูร้อน....
....
...แหละในบางจินตนา ก็เย็นเยียบ
...เหน็บขั้วนัย ดั่งว่าได้หลุดไปในอ้อมอกของหน้าหนาว...
...
...
...คิดถึงคุณอีกแล้วหละที่รัก
...
...รักคุณจัง วันรวี / แทนคุณแทนไท
Calendar
Lovers
19 คน เลิฟแทนคุณแทนไท
หน้าส่วนตัว
1987
